Andre De Grasse

Beide ouders van De Grasse komen van buiten Canada. Zijn moeder was in Trinidad en Tobago tijdens haar High school-tijd een sprintster, alvorens zij op 26-jarige leeftijd naar Canada verhuisde. Zijn vader is afkomstig van Barbados en emigreerde als teenager naar Canada.

De Grasse startte op elfjarige leeftijd met atletiek. In een basketbalbroek, op Converse schoenen en zonder startblokken beëindigde hij zijn allereerste 100 m na 10,9 s. Tony Sharpe, zijn toekomstige coach, ontdekte het potentieel van De Grasse en haalde hem voor 2013 en 2014 naar het Coffeyville Community College in Kansas, waarna hij in 2015 overstapte naar de University of Southern California.

In mei van dat jaar liep Andre De Grasse voor het eerst onder de tien seconden, 9,97. Hierna realiseerde hij tijdens de NCAA-kampioenschappen twee sterke tijden op de 100 en 200 m: 9,75 en 19,58. Hij won beide titels, maar in alle twee de gevallen was er sprake van te veel rugwind, respectievelijk 2,7 en 2,4 m/s. Een maand later vonden dicht bij huis, in Toronto, de Pan-Amerikaanse Spelen plaats. waar De Grasse opnieuw op zowel de 100 als de 200 m in actie kwam. Op het eerste onderdeel snelde hij in de finale in 10,05 naar de overwinning, nadat hij eerder in de halve finale 9,97 had laten klokken. De steun van het enthousiaste publiek hadden hem daarbij naar eigen zeggen enorm geholpen. De 200 m won hij vervolgens ook, in 19,88, waarmee hij de eerste Canadees in de geschiedenis werd die de 100 m binnen de tien en de 200 m binnen de twintig seconden had weten af te leggen. Er had zelfs nog een derde gouden medaille ingezeten, als het Canadese team na afloop niet was gediskwalificeerd, omdat een van de Canadese lopers de lijn van zijn baan had overschreden.

Datzelfde jaar waren de wereldkampioenschappen in Peking. Hier werd De Grasse verrassend derde; hij kwam in exact dezelfde tijd over de finish als de Amerikaan Trayvon Bromell. Ook liep hij de 4 x 100 m estafette samen met zijn landgenoten Aaron Brown, Brendon Rodney en Justyn Warner. Hierna kon hij zijn tweede bronzen plak in ontvangst nemen; het Canadese team eindigde achter de Jamaicanen en Chinezen als derde.

De Grasse liep tijdens de Olympische Spelen 2016 naar brons op de 100 m in een persoonlijk record van 9,91. Enkele dagen later won hij in 20,02 zilver op de 200 m, nadat hij eerder in de halve finale het Canadese record op 19,80 had gesteld. Usain Bolt prolongeerde op beide afstanden zijn olympische titels. Samen met Akeem Haynes, Aaron Brown en Brendon Rodney liep De Grasse vervolgens ook naar de bronzen medaille op de 4 x 100 m. Met een tijd van 37,64 liet het Canadees viertal tevens een Canadees record optekenen.

• 2015: 1 NCAA-kamp. - 9,75 s (+2,7 m/s)
• 2015: 1 Pan-Amerikaanse Spelen - 10,05 s (in ½ fin. 9,97 s)
• 2015: 3 WK - 9,92 s
• 2016: 3 OS - 9,91 s
• 2017: DNS reeksen WK
• 2019: 3 WK - 9,90 s

• 2015: 1 NCAA-kamp. - 19,58 s (+2,4 m/s)
• 2015: 1 Pan-Amerikaanse Spelen - 19,88 s
• 2016: 2 OS - 20,02 (in ½ fin. 19,80 s = NR)
• 2019: 2 WK - 19,95 s

• 2015: 3 WK - 38,13 s
• 2016: 3 OS - 37,64 s (NR)
• 2019: 6e in ½ fin. WK - 37,91 s

Zie de categorie Andre De Grasse van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.