Alexis Tsipras

Bij de parlementsverkiezingen van mei 2012 behaalde Syriza 16,8% van de stemmen en 52 zetels in het parlement. Hiermee werd Syriza de tweede partij na Nea Dimokratia.
Daarom gaf Karolos Papoulias op 8 mei 2012, nadat de poging van Andonis Samaras een regering te vormen was mislukt, Tsipras opdracht om een coalitieregering te vormen.[3] Op 9 mei gaf Tsipras deze opdracht terug omdat hij de bezuinigingsmaatregelen van de Europese Unie en het IMF verwierp. Deze opstelling was voor de beoogde coalitiepartners PASOK en Nea Dimokratia onacceptabel, waardoor de poging tot mislukken gedoemd was.[4]

Bij de parlementsverkiezingen in januari 2015 behaalde de partij 149 van de 300 zetels. Tsipras vormde met de rechts-populistische partij Onafhankelijke Grieken een coalitie en werd premier van het nieuwe kabinet.

Tsipras had zijn kiezers beloofd niet meer als voorwaarde voor steun van de EU op de overheidsuitgaven te bezuinigen. Over deze voorwaarde onderhandelde voor Griekenland Yanis Varoufakis, de minister van Financiën, met de Eurogroep. De onderhandelingen liepen niet van een leien dakje omdat de regering moest schipperen tussen de verkiezingsbeloften en de eisen van de schuldeisers. Toen Tsipras plots besloot de Europese voorstellen via een referendum voor te leggen aan het Griekse volk, liep de spanning enkel op. Uit vrees voor een bankrun gingen de Griekse banken dicht en werden de Grieken geconfronteerd met kapitaalbeperkingen: het betaalverkeer werd aan banden gelegd en men kon slechts €60 per dag afhalen. Op 5 juli 2015 stemden de Grieken "neen" tegen de plannen van Europa.[5] De onderhandelingen liepen daarop erg moeizaam verder, ook na het vervangen van Varoufakis door Efklidis Tsakalotos als minister van Financiën. Frankrijk en Italië wierpen zich op als verdedigers van de Griekse zaak, terwijl de Duitse en Nederlandse ministers van Financiën, Schäuble en Dijsselbloem, als hardliners werden gezien. In juli 2015 werd uiteindelijk een overeenkomst bereikt die echter nog wel door verschillende parlementen goedgekeurd moet worden[6] Tsipras zelf zei bij herhaling dat hij persoonlijk het niet eens was met de harde overeenkomst tussen Griekenland en de Trojka, maar dat het de beste deal was die het land kon krijgen. Hij vreesde met name een instorting van het Griekse bankensysteem en een grexit, het uittreden van Griekenland uit de Europese muntunie. In de overeenkomst eisten de schuldeisers dat het Griekse parlement meteen een hele reeks wetten zou aannemen, tot grote verbijstering van Syriza's linkervleugel. Tsipras sluisde de wetten door het parlement met een wisselmeerderheid, gesteund door de oppositiepartij Nea Dimokratia.

Omdat een groep parlementsleden onder leiding van Panagiotis Lafazanis zich steeds meer zich liet gelden kwam de positie van Tsipras als regeringsleider steeds meer onder druk te staan. Hij had daarom op 20 augustus 2015 een vertrouwensstemming in het parlement gevraagd. Vooraleer het die dag tot een stemming kon komen, kondigde Tsipras echter het ontslag van zijn regering aan en stelde hij nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht.[7] Een dag later splitsten 25 parlementsleden zich van Syriza af om een eigen partij op te richten.[8]

Na de verkiezingen op 20 september veranderde er niets in de bezuinigings- en hervormingsagenda en worden Syriza van Tsipras en de OG van Panos Kammenos wederom coalitiepartners ondanks de verschillen op ideologisch vlak. Beide partijen lijken het echter wel redelijk eens over het economisch beleid.

Syriza verloor bij de Europese verkiezingen van 2019 in Griekenland van de oppositiepartij Nieuwe Democratie. Na de nederlaag werden verkiezingen uitgeroepen. Bij de parlementsverkiezingen werd Syriza opnieuw verslagen. Tsipras trad de volgende dag af.