Alec Bennett

In 1921 ging hij weer naar het Verenigd Koninkrijk om testrijder en fabriekscoureur te worden bij Sunbeam. Al in zijn eerste jaar ging hij vanaf de vierde ronde aan de leiding van de Senior TT (500 cc). Dat was een opmerkelijke prestatie want Britse rijders waren daar enorm in het voordeel omdat ze de 60 km lange Snaefell Mountain Course op hun duimpje kenden, terwijl het voor Bennett nieuw was. Tijdens de race kreeg hij mechanische pech, en zakte daardoor uiteindelijk terug naar de vierde plaats. In 1922 won hij de race met zeven minuten voorsprong op Walter Brandish met een Triumph. Het was de laatste overwinning op Man met een zijklepmotor. Bennett won in dat jaar ook nog de Grand Prix van Frankrijk in Straatsburg.

In 1923 stapte hij over naar Douglas. Een ongelukkige stap, want zijn beste prestatie was een tiende plaats in de verregende TT. Zijn teamgenoot Tom Sheard won de Senior TT en Freddie Dixon (een alleskunner op solo- en zijspanmotoren) won met Douglas de zijspanklasse.

Grand Prixs waren in die tijd dun gezaaid, vergeleken met de vele wedstrijden van tegenwoordig. Elke overwinning in één van die wedstrijden was daarom enorm belangrijk. De Isle of Man TT was veruit de belangrijkste, gevolgd door de Grand Prixs van Frankrijk en België. Er was ook nog geen samenhangend programma van wedstrijden die gezamenlijk een titel op konden leveren. De Fédération Internationale des Clubs Motocyclistes stond onder druk om iets van een Europese titel in het leven te roepen, en had daarom al in 1922 de Grand Prix des Nations op poten gezet, die werd gereden op het Autodromo Nazionale in Monza. In 1924 werd voor het eerst een Europees kampioenschap georganiseerd. Tegen de zin van veel nationale bonden werd de titel nog steeds niet bepaald door een aantal opgetelde resultaten in verschillende Grand Prixs. Het werd een eendagsrace, de Grand Prix des Nations in Monza. Bennett was intussen als privérijder overgestapt op een Norton met kopkleppen en was het hele seizoen onklopbaar geweest, met overwinningen in Man, Frankrijk en België. Uitgerekend de Europese titel ging aan zijn neus voorbij, want Guido Mentasti won de wedstrijd met een Moto Guzzi C4V. Als privérijder kon hij zelf zaken doen met leveranciers van onderdelen, olie, benzine enz. Bovendien kon hij deelnemen aan zoveel races als hij zelf wilde. In 1925 leidde hij de Senior TT. Door een val bij Governor's Bridge beschadigde hij zijn motorfiets en viel hij terug naar de zesde plaats, maar hij finishte als derde.

In 1926 won Alec Bennett met een 350 cc Velocette de Junior TT (de eerste overwinning in de TT met een OHC motor) met 10 minuten en 25 seconden voorsprong. Dat maakte zijn uitvallen in de Senior TT op de vrijdag ervoor een beetje goed. In 1927 had Norton inmiddels ook een bovenliggende nokkenas en Bennett won met een dergelijke machine de Senior TT.

Bennett stond bekend als een beheerste rijder, die zijn machines spaarde. Dat moest hij als privérijder ook wel. Het bleek weer in de Junior TT van 1928, toen hij vrij rustig begon, maar uiteindelijk toch weer won met zijn Velocette. In 1929 startte hij alleen nog in de TT, in de Junior met een Velocette en in de Senior met een Sunbeam. In de Senior werd hij tweede en in de Junior derde.

Alec Bennett had het geld dat hij in de eerste jaren verdiende gespaard om in 1924 een motorzaak in Southampton te openen. Aan het einde van de jaren twintig moest hij meer aandacht aan zijn eigen zaak besteden en in 1928 beëindigde hij zijn racecarrière. In 1932 liet hij zich nog één keer verleiden om aan de Junior TT deel te nemen met een Velocette.

• (en) Deelnemersprofiel van Alec Bennett op de officiële website van de Isle of Man TT