Adele Sandrock

Als dochter van een Duitse koopman en een Nederlandse actrice groeide zij op in Rotterdam en later Berlijn, waar zij op 15-jarige leeftijd op het toneel debuteerde. Acteerlessen kreeg zij van haar moeder, Johanna Simonetta ten Hagen.[1] Zij sloot zich aan bij het destijds baanbrekende Meininger Hoftheater en speelde in belangrijke theaters in Duitsland en Europa. In 1889 streek zij neer in Wenen en specialiseerde zich in het destijds moderne toneel van Dumas, Ibsen en Schnitzler. Ze stond op de planken in vooraanstaande Weense zalen als het Burgtheater, het Deutsche Volkstheater en het Theater an der Wien en werd een grote ster in de toneelwereld van Oostenrijk-Hongarije.

In 1905 verhuisde zij naar Berlijn en ging spelen voor het Deutsches Theater van Max Reinhardt. Haar toneelcarrière leek aan glans te verliezen toen ze moest overschakelen naar rollen voor vrouwen van middelbare leeftijd. Omstreeks 1920 leefde haar toneelcarrière weer op met de rollen die haar handelsmerk zouden blijven: het komische oudje, de dominante schoon- of grootmoeder of de tyrannieke oude dame.

In 1911, zij was toen 48, speelde zij haar eerste rollen in (zwijgende) films. Rond 1930 maakte zij met succes de overstap naar de geluidsfilm en vanwege haar opvallende, donkere stem kreeg zij de bijnaam Generaal.

Sandrock, die ongetrouwd bleef en samenwoonde met haar zuster Wilhelmina, speelde in meer dan 150 films. Zij leidde een stormachtig privéleven en had onder andere relaties met de schrijvers Arthur Schnitzler en Alexander Roda Roda. In 1936 brak zij haar heup en een pijnlijk ziekbed volgde. Zij stierf in 1937 aan complicaties van de breuk.