Accept

De groep werd in 1968 opgericht als Band-X.[1] Producer Michael Wagener maakt op dat moment ook nog deel uit van de band. Pas in 1976, als de band de naam Accept aanneemt, heeft de band een min of meer vaste line-up, bestaande uit: Wolf Hoffmann (gitaar), Gerhard Wahl (gitaar), Peter Baltes (bas), Frank Friedrich (drums) en Udo Dirkschneider (zang). Een optreden op het Rock Am Rhein festival in 1976 gaf de band nationale bekendheid. In 1978 werd Wahl vervangen door gitarist Jorgh Fisher. In 1979 volgde het debuutalbum: Accept. Dit album werd echter geen groot succes. Later dat jaar verliet Friedrich Accept om vervangen te worden door drummer Stefan Kaufmann. In 1980 volgde I'm a rebel; dit album was hun doorbraak in Duitsland.

Het derde album Breaker (1981) deed het nog beter en betekende de Europese doorbraak. Later volgden hoogtepunten als Restless and wild (1982) (waarvan het nummer "Fast as a shark" gezien kan worden als het eerste speedmetalnummer), Balls to the wall (1983) (waarmee ze ook in Amerika succes hadden) en Metal Heart (1985). Middelpunt van Accept is zanger Dirkschneider. De eerste haarscheurtjes werden in 1981 zichtbaar toen gitarist Fischer besloot, vlak voor de opnames van Restless and wild, uit de groep te stappen. Een geschikte opvolger diende zich niet aan, en daarom besloot Hoffman dan maar zelf alle gitaarpartijen voor zijn rekening te nemen. Tijdens de tour die volgde werd Accept ondersteund door gitarist Jan Koemmet. Op het album Balls to the wall nam Herman Frank, naast Hofmann, de gitaar voor zijn rekening. Hierna verliet hij de groep weer. Toen het album Balls to the wall opeens bleek aan te slaan, koos Fischer eieren voor zijn geld en keerde terug. In deze line-up werden de succesvolle albums Metal heart en Russian roulette opgenomen.

Hierna besloot zanger Dirkschneider de groep te verlaten om aan een redelijk succesvolle solocarrière te beginnen. Accept gaat achtereenvolgens in zee met de Engelsman Rob Armitage en de Amerikaan David Reece. Fischer heeft er dan al geen zin meer in en stapt voor de tweede keer uit de band. Zijn vervanger is de Engelsman Jim Stacey en in de nieuwe bezetting verschijnt in 1989 Eat the heat. Zanger Reece blijkt echter wel een glaasje te lusten, en staat regelmatig stomdronken op het podium. Tijdens een tournee door de Verenigde Staten is hij zelfs zo ver heen dat hij bassist Peter Baltes een paar meppen verkoopt, die vervolgens van het podium afdondert. Reece wordt daarop uit de band gezet. Drummer Kaufmann loopt tijdens de tour van Eat the heat een rugblessure op en moet noodgedwongen stoppen. Hij wordt voor de rest van de tour vervangen door Ken Mary, en als Hoffmann een nieuwe roeping gevonden lijkt te hebben als fotograaf, sterft Accept na het afscheidsalbum Staying a life (1989) een stille dood.

Intussen probeerde zowel Dirkschneider als Fischer met redelijk succes een solocarrière van de grond te krijgen. Na drie hartaanvallen besluit Dirkschneider zich terug te trekken uit de muziekindustrie. Tot grote vreugde van de vele fans komt Accept in 1992 onverwacht weer bij elkaar in de klassieke line-up. Volgens Dirkschneider kon hij de talloze smeekbeden van fans niet langer weerstaan. Waarschijnlijker is dat aan de reünie financiële motieven ten grondslag liggen. Niet veel later verlaat Fisher alweer de band, deze keer definitief. Er verschijnen drie nieuwe albums, waarop de beproefde metalformule tot op de laatste druppel wordt uitgemolken. Voor het album Predator wordt Kaufmanns drumpartij ingespeeld door de Brit Michael Cartelone, die hem tijdelijk vervangt. De band blijft tot 2002 actief, waarna Accept gedeeltelijk overgaat in de band U.D.O., rond zanger Udo Dirkschneider. Accept treedt nog wel (sporadisch) op. In 2004 verscheen er een album met muzikale hoogtepunten. Tijdens een eenmalige reünie-tour in 2005, waarbij ze enkel nummers speelden van de eerste 6 albums, werd de band opnieuw bijgestaan door gitarist Herman Frank.