'Abdu'l-Bahá

'Abdu'l-Bahá werd geboren in Teheran, Perzië op 23 mei 1844 (5 Jamadiyu'l-Avval, 1260 AH), als oudste zoon van Bahá'u'lláh en Navváb. Hij werd geboren op precies dezelfde avond waarop de Báb zijn missie verklaarde. Een gebeurtenis die 'Abdu'l-Bahá sterk sterk trof tijdens zijn jeugd was de gevangenneming van zijn vader toen 'Abdu'l-Bahá negen jaar oud was. De opsluiting was er de oorzaak van dat zijn familie werd teruggebracht tot armoede en dat hij werd aangevallen op straat door andere kinderen.

Bahá'u'lláh werd uiteindelijk vrijgelaten uit de gevangenis, maar werd verbannen. `Abdu'l-Bahá vergezelde zijn vader op de reis naar Bagdad in de winter van 1853. Tijdens de reis leed 'Abdu'l-Bahá aan bevriezingsverschijnselen. Toen Bahá'u'lláh in 1854 zich terugtrok in de bergen van Sulaimaniya, was 'Abdu'l-Bahá niet meer dan tien jaar oud en bedroefd over zijn scheiding van zijn vader. Tijdens zijn jaren in Bagdad bracht 'Abdu'l-Bahá veel tijd door met het lezen van de geschriften van de Báb, schreef commentaren op verzen uit de Koran en sprak met geleerden in de stad. In 1856, toen het nieuws van een personage in de bergen van Koerdistan binnenkwam, vertrok 'Abdu'l-Bahá samen met enkele familieleden en vrienden om Bahá'u'lláh te vragen terug te keren naar Bagdad.

In 1863 werd Bahá'u'lláh verbannen naar Constantinopel (Istanboel) en dus vergezelde zijn hele familie inclusief `Abdu'l-Bahá, toen negentien, hem op deze 110-dagen durende reis. 'Abdu'l-Baha volgde zijn vader tijdens de verdere verbanning naar Adrianopel (Edirne) en ten slotte Akká, Palestina (nu Akko, Israël). Gedurende deze tijd nam hij in toenemende mate een leidende rol aan.

Bij aankomst in Akko, als gevolg van de onhygiënische toestand in de citadel, werden veel bahá'ís ziek en `Abdu'l-Bahá verzorgde de zieken. Bovendien was de inwoners van Akko verteld dat de nieuwe gevangenen vijanden van de staat, van God en zijn religie waren en dat samenwerking met hen ten strengste verboden was. De bahá'ís werden dus geconfronteerd met vijandige ambtenaren en inwoners en `Abdu'l-Bahá schermde zijn vader van een groot deel van deze aanvallen af. Na verloop van tijd, nam hij geleidelijk de verantwoordelijkheid voor de relaties tussen de kleine bahá'í-gemeenschap in ballingschap en de buitenwereld. Het was door zijn interactie met de bevolking van Akko dat, volgens de bahá'ís, zij de onschuld van de bahá'ís erkenden en de maatregelen omtrent de gevangenschap werden versoepeld. Uiteindelijk mocht Bahá'u'lláh de stad verlaten en nabijgelegen plaatsen bezoeken.

`Abdu'l-Bahá trouwde met Munirih Khánum (1848–1939) in maart 1873 en ze hadden negen kinderen, van wie er vijf als kind stierven. Munirih was de dochter van Mírzá Muhammad `Alí Nahrí van Isfahán, die enkele jaren voor het huwelijk stierf. Enkele jaren na het overlijden van haar vader hadden Bahá'u'lláh en Asiyih Khanum belangstelling getoond haar te laten trouwen met 'Abdu'l-Baha. Na een lange reis vanuit Iran via Mekka en vervolgens naar Akko kwam Munirih Khanum eindelijk aan. Zij trouwden in het huis van 'Abbud. Zij was vijfentwintig jaar oud, hij was achtentwintig.

De oudste dochter Díyá'íyyih Khánum werd de moeder van 'Abdu'l-Bahá's erfgenaam, zijn oudste kleinzoon Shoghi Effendi. De andere drie dochters waren Tuba Khanum, Ruha Khanum en Munavvar Khanum.