volu

Voir aussi : volů

Ancien français

Forme de verbe

Participe Présent
Passé (masculin singulier)
volu

volu

  1. Masculin singulier du participe passé du verbe voloir.

Espéranto

Forme de verbe

Temps Passé Présent Futur
Indicatif volisvolasvolos
Participe actif volinta(j,n) volanta(j,n) volonta(j,n)
Participe passif volita(j,n) volata(j,n) volota(j,n)
Adverbe actif volinte volante volonte
Adverbe passif volite volate volote
Mode Conditionnel Subj. / Impér. Infinitif
Présent volusvolu voli
voir le modèle “eo-conj”

volu \ˈvo.lu\   Composition fondamentale du verbe venant de l’Antaŭparolo

  1. Subjonctif du verbe voli (transitif).
  2. Imperatif du verbe voli (transitif).
    • (Antaŭparolo) Tiun ĉi tre gravan principon la esperantistoj volu ĉiam bone memori kaj kontraŭ la ektuŝo de tiu ĉi principo ili volu ĉiam energie batali
      Veuillent les espérantistes toujours bien se rappeler ce très important principe-ci et, veuillent ils toujours se battre énergiquement contre l’effleurement de ce principe-ci, …

Prononciation

  • France (Toulouse) : écouter « volu »
  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « volu »

Glosa

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Verbe

volu

  1. Vouloir.

Tchèque

Forme de nom commun

volu \Prononciation ?\

  1. Locatif singulier de vůl.
  2. Datif singulier de vůl.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.