sutor

Breton

Forme de verbe

sutor \ˈsytːɔr\

  1. Forme impersonnelle du futur de l’indicatif du verbe sutal/sutañ.

    Synonymes

    • cʼhwistellor
    • cʼhwitellor

    Prononciation

    • \ˈsytːɔr\

    Latin

    Étymologie

    De sutus avec le suffixe -or.

    Nom commun

    Cas Singulier Pluriel
    Nominatif sutor sutorēs
    Vocatif sutor sutorēs
    Accusatif sutorem sutorēs
    Génitif sutoris sutorum
    Datif sutorī sutoribus
    Ablatif sutorĕ sutoribus

    sutor \Prononciation ?\ masculin

    1. Cordonnier.
      • ne sutor, supra crepidam.  (Pline l’ancien, 35,85.)
        Que le cordonnier ne juge pas au-dessus de la crépide - À chacun son métier.
      • Tantum dat tibi Roma basiorum
        Post annos modo quindecim reverso,
        Quantum Lesbia non dedit Catullo.
        Te vicinia tota, te pilosus
        Hircoso premit osculo colonus;
        Hinc instat tibi textor, inde fullo,
        Hinc sutor modo pelle basiata,
        Hinc menti dominus periculosi,
        Hinc et dexiocholus, inde lippus,
        Fellatorque recensque cunnilingus.
        Iam tanti tibi non fuit redire.
         (Martial, Epigrammaton, LIX)
        Rome te donne plus de baisers,
        après quinze ans d'absence,
        que Catulle n'en reçut jamais de Lesbie.
        Tous tes voisins te baisent :
        ton fermier te fait un baiser qui sent le bouc.
        Puis vient le tisserand, puis le foulon,
        puis le cordonnier, dont la bouche sent le cuir ;
        puis un autre baiseur au menton peuplé de vermine ;
        puis un louche, puis un chassieux,
        puis une bouche qui suce, puis une autre qui vient de lécher.
        Tu n'as pas gagné gros à revenir.

    Dérivés

    • sutorius

    Références

    Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.