mirout

Breton

Étymologie

→ voir mir et -out.

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté mirout
Adoucissante virout
Spirante inchangé
Durcissante inchangé

mirout \ˈmiːrut\ transitif (conjugaison), base verbale mir- (pronominal : en em virout)

  1. Conserver, garder.
    • « Va zad a vefe laouen-bras ouz ho mirout en e gompagnunezh. »  (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 96.)
      Mon père apprécierait beaucoup de vous garder en sa compagnie.
  2. Empêcher.

Dérivés

  • miradus
  • mirer
  • mirerezh
  • miridigezh
  • mirour
  • mirourel
  • mirourelezh
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.