krediñ

Breton

Étymologie

Dérivé de kred avec le suffixe -iñ.
Du vieux breton critim.
Du moyen breton cridiff[1].
À comparer avec les verbes credu en gallois, crysy en cornique (sens identique).

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté krediñ
Adoucissante grediñ
Spirante cʼhrediñ

krediñ \ˈkreːdĩ\ (conjugaison), base verbale kred-

  1. Croire.
    • — « Ya pe nann, krediñ a rit bremañ eo Chann ? »  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 21)
      — « Oui ou non, croyez-vous maintenant que ce soit Jeanne ? »
  2. Oser.
    • Stouiñ a reas he fenn, hep krediñ sellout.  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 52)
      Elle inclina la tête, sans oser regarder.

Variantes

  • kredout
  • kridiñ

Composés

  • diskrediñ

Prononciation

  • \ˈkreːdĩ\

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499


Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.