kent

Voir aussi : Kent

Breton

Étymologie

(1499 : quent)[1] Apparenté au cornique kyns, au gallois kynn devenu cyn, à l’irlandais cétamus (« d’abord »), etc., au gaulois Cintugnatos (nom propre : « aîné »), etc. Le même radical paraît signifier « nouveau » ou « dernier », selon qu'on l'envisage dans diverses langues : sanskrit कनिष्ठ kaniṣṭha (« le plus jeune, le cadet »), grec ancien καινόςrécent »), latin recensnouveau, récent »), allemand hinterderrière ») et anglais behind, etc. : le sens primitif est donc « extrême ». D'où « dernier » ou « premier », suivant qu'on envisage l'une ou l'autre extrémité de la série.[2]

Préposition

kent \ˈkɛ̃nt\

  1. Avant.
    • Me a vo maro kent ann de !  (Fañch an Uhel, Gwerziou Breiz-Izel I, Lorient, 1868l I, p. 528)
      Moi je serai morte avant le jour !
  2. Avant de (suivi d’un infinitif).
    • Eun tammig arcʼhant a zigasas dʼar gêr, kent kuitaat ar porz.  (Fañch al  Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, p. 17)
      Il apporta un peu dʼargent à la maison, avant de quitter le port.

Dérivés

  • a-bell-kent
  • a-gent
  • a-ziagent
  • diagent
  • ergentaou
  • evel-kent
  • ger-kent
  • kenkent
  • kent-
    • voir les composés
  • kent a-se
  • kent eget
  • kent evit
  • kent pell
  • kent-se
  • kentael
  • kentaelezh
  • kentaenn
  • kentañ
  • kentañ-derez
  • kentaou
  • kentaouvezh
  • kenti-kentañ
  • kentidig
  • kentidik
  • kentocʼh
  • kerkent

Adverbe

Mutation
Non mutéAdoucissanteSpirante
Positif kentgent
Comparatif kentocʼhgentocʼh
Superlatif kentañgentañcʼhentañ
Exclamatif

kent \ˈkɛ̃nt\

  1. Avant, auparavant.
    • Netra kent, netra ken.  (Théodore Hersart de La Villemarqué, Barzaz Breiz, Didier et Cie, 1867, p. 2)
      Rien avant, rien de plus.
    • Kent e oas sklav ha kouer vil, hag out nobl hiviziken.  (Jakez Riou, Nomenoe oe, Skrid ha Skeudenn, 1941, p. 122)
      Auparavant tu étais esclave et vil paysan, et tu es noble désormais.
  2. Plutôt, de préférence.
    • Va mamm itroun, ha me ho ped,
      D’ar markiz Melz n’em roit ket ;
      Va roit kent da Bennarrun,
      Pe, mar kirit da Zalaun,
       (Théodore Hersart de La Villemarqué, Barzaz Breiz, Didier et Cie, 1867, p. 296)
      Madame ma mère, je vous en supplie, ne me donnez pas au marquis de Mesle; donnez-moi plutôt à Pennanrun, ou, si vous aimez mieux, à Salaün

Synonymes

Adjectif

Mutation
Non mutéAdoucissanteSpirante
Positif kentgent
Comparatif kentocʼhgentocʼh
Superlatif kentañgentañcʼhentañ
Exclamatif

kent \ˈkɛ̃nt\

  1. Précédent, antérieur.
    • N’oa mui beo e geneiled koz, ha bihan oa an dudou, ouz о cʼheñveria gant ar re gent.  (T. Gwynn Jones, Tir na n-OG, traduit par Abeozen, in Gwalarn, niv. 138-139, Gouere-Eost 1941, p. 5)
      Ses anciens amis n’étaient plus vivants, et les gens étaient petits, comparés aux précédents.
    • [...] hor buhezioù kent [...].  (G. P. Notennoù, in Al Liamm, niv. 17, Du-Kerzu 1949, p. 75)
      Nos vies antérieures.


Proverbes et phrases toutes faites

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Victor Henry, Lexique Étymologique des termes les plus usuels du Breton Moderne, 1900

Ouzbek

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

kent \Prononciation ?\

  1. Ville.

Turc

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

kent \kent\ nominatif (kenti : accusatif)

  1. Ville.

Dérivés

  • başkent (capitale, principale ville d’un pays)
  • mantar kent (ville champignon)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.