heten

Breton

Forme de verbe

heten \ˈhetːɛn\

  1. Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe hetañ/hetiñ/hetout.

    Néerlandais

    Étymologie

    A rapprocher de l'allemand heißen, de même sens.

    Verbe

    Présent Prétérit
    ik heet heette
    jij heet
    hij, zij, het heet
    wij heten heetten
    jullie heten
    zij heten
    u heet heette
    Auxiliaire Participe présent Participe passé
    hebben hetend geheten

    heten \ɦe:.tə:\ intransitif (voir la conjugaison)

    1. Appeler.
      • Ik heet Jan.: Je m'appelle Jean.
    2. Passer pour.
      • Hij heet de ideoloog van zijn politieke partij te zijn.
        Il passe pour l’idéologue de son parti politique.

    Vocabulaire apparenté par le sens

    Taux de reconnaissance

    En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
    • 99,1 % des Flamands,
    • 100,0 % des Néerlandais.

    Prononciation

    Références

    1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
    Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.