exercitus

Latin

Étymologie

Participe passé adjectivé et substantivé de exerceo (« faire travailler sans relâche, poursuivre »). Exercitus, semble avoir été d'abord un substantif abstrait signifiant « exercice ». Puis il a passé au sens concret de « troupe sous les armes », et de « troupe » en général.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif exercitus exercită exercitum exercitī exercitae exercită
Vocatif exercite exercită exercitum exercitī exercitae exercită
Accusatif exercitum exercităm exercitum exercitōs exercitās exercită
Génitif exercitī exercitae exercitī exercitōrŭm exercitārŭm exercitōrŭm
Datif exercitō exercitae exercitō exercitīs exercitīs exercitīs
Ablatif exercitō exercitā exercitō exercitīs exercitīs exercitīs

exercitus \Prononciation ?\

  1. Poursuivi, tourmenté, persécuté.
  2. Poursuivi (en parlant d’un effort), d’où :
    1. Fatigué par l'effort.
    2. Exercé, dressé, habitué, habile.
      • militiâ exercitus, Tacite.
        aguerri.
    3. Laborieux, pénible, fatigant
      • finem tam exercitae militiae orabant, Tac. A. 1, 35
        ils demandaient la fin d'un service militaire aussi pénible.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif exercitus exercitūs
Vocatif exercitus exercitūs
Accusatif exercitum exercitūs
Génitif exercitūs exercituum
Datif exercitūi
ou exercitū
exercitibus
Ablatif exercitū exercitibus

exercitus masculin

  1. (Militaire) Armée, corps de troupes, infanterie.
  2. (Par analogie) Foule, troupe, multitude, essaim (d'abeilles).
  3. Exercice, peine, chagrin, tourment, inquiétude.

Synonymes

Apparentés étymologiques

Voir aussi

  • exercitus sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin) 

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.