carbo

Voir aussi : carbó

Français

Étymologie

Début de carbonara.

Adjectif

carbo \kaʁ.bo\ masculin et féminin identiques apocope (Familier)

  1. (Cuisine) Carbonara.
    • Et je vous le dis, ce n'est pas à Koh Lanta qu'ils vont pouvoir se régaler avec des spaghetti carbo!  (site bibica.canalblog.com)

Nom commun

carbo \kaʁ.bo\ féminin ou masculin (l’usage hésite) (pluriel à préciser)

  1. (Cuisine) Carbonara.
    • Des pâtes ..des lardons..une suggestion autre qu'une carbo?  (site forum.aufeminin.com (accent circonflexe ajouté))

Anagrammes

  • Broca

Ancien occitan

Cette entrée est considérée comme une ébauche à compléter en ancien occitan. Si vous possédez quelques connaissances sur le sujet, vous pouvez les partager en modifiant dès à présent cette page (en cliquant sur le lien « modifier »).

Étymologie

Du latin carbo.

Nom commun

carbo masculin

  1. Charbon.

Références

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844

Latin

Étymologie

Du radical indo-européen commun *ker [1] (« bruler ») qui est dans cremo.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif carbo carbonēs
Vocatif carbo carbonēs
Accusatif carbonem carbonēs
Génitif carbonis carbonum
Datif carbonī carbonibus
Ablatif carbonĕ carbonibus

carbo \Prononciation ?\ masculin

  1. Charbon, braise.
    • et haec quidem genera vindemiis tantum fiunt; quo libeat vero tempore ex aqua hordeoque bilibres offae ferventi foco vel fictili patina torrentur cinere et carbone, usque dum rubeant.  (Pline, Naturalis Historia, XVIII, 26)
      Mais, à la saison qu'on veut, on fait du levain d'orge et d'eau : on en forme des gâteaux du poids de deux livres; on les cuit sur le foyer très chaud, ou dans un plat de terre sur la cendre et la braise, jusqu'à ce qu'ils soient roux.
    • In hoc temporis intervallo res summa vitium agitur decretorio uvis sidere illo, quod caniculam appellavimus, unde carbunculare dicuntur ut quodam uredinis carbone exustae.  (Pline, Naturalis Historia, XVIII, 26)
      Cet intervalle de temps est capital pour la vigne; la constellation que nous avons nommée Canicule décide du sort des raisins. On dit alors que la vigne charbonne, brûlée par la maladie comme par un charbon.
  2. Charbon, comme marque rouge d'infamie ou de refus, par opposition au blanc de la craie qui servait à approuver.
    • sanin cretā an carbone notati?  (Horace. S, 2, 3, 246)
      marqué à la craie ou au charbon ?
    • haec carbone notasti. Pers. 5, 108
      tu as blâmé cela (marqué avec du charbon).
    • miror Proelia rubrica picta aut carbone.  (Horace, Sermones, 2, 7, 98)
  3. Charbon (maladie).

Dérivés

  • carbonarius, de charbon, charbonnier
  • carbonium, carbone
  • carbonesco, se transformer en charbon
  • carbunculatio, maladie du charbon
  • carbunculo
  • carbunculor
  • carbunculosus
  • carbunculus, petite braise, petit bout de charbon, tumeur, grès rouge

Dérivés dans d’autres langues

Voir aussi

  • carbo sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin) 

Références

  • « carbo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 265)
  • [1] « carbo », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.