Runcina

Voir aussi : runcina

Latin

Étymologie

Antonomase de runcina (« rabot »).

Nom propre

Cas Singulier
Nominatif Runcină
Vocatif Runcină
Accusatif Runcinăm
Génitif Runcinae
Datif Runcinae
Ablatif Runcinā

Runcina \Prononciation ?\ féminin

  1. (Religion) Divinité qui, selon saint Augustin préside au sarclage.
    • Praefecerunt ergo Proserpinam frumentis germinantibus, geniculis nodisque culmorum deum Nodutum, inuolunmentis folliculorum deam Volutinam; cum folliculi patescunt, ut spica exeat, deam Patelanam, cum segetes nouis aristis aequantur, quia ueteres aequare hostire dixerunt, deam Hostilinam; florentibus frumentis deam Floram, lactescentibus deum Lacturnum, maturescentibus deam Matutam; cum runcantur, id est a terra auferuntur, deam Runcinam.  (Augustin, De civitate Dei, IV)
      ils ont fait présider Proserpine aux germes des blés, le dieu Nodatus aux nœuds du tuyau, la déesse Volutina à l’enveloppe de l’épi ; vient ensuite Patelana, quand l’épi s’ouvre ; Hostilina, quand la barbe et l’épi sont de niveau; Flora, quand il est en fleur; Lacturnus, quand il est en lait; Matuta, quand il mûrit; Runcina, quand on le coupe.  (trad.)

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.