Hiero

Voir aussi : hiéro-

Latin

Étymologie

En grec ancien Ἱέρων, Hierôn.

Nom propre

Cas Singulier
Nominatif Hiero
Vocatif Hiero
Accusatif Hieronem
Génitif Hieronis
Datif Hieronī
Ablatif Hieronĕ

Hiero \Prononciation ?\ masculin

  1. Hiéron, roi de Syracuse.
    • Is tamquam reos ageret, ab ante acta uita orsus, quaecunque post Hieronis mortem sceleste atque impie facta essent, Adranodorum ac Themistum arguit fecisse: quid enim sua sponte [fecisse] Hieronymum, puerum ac uixdum pubescentem, facere potuisse?  (Tite-Live, Ab Urbe Condita, XXIV)
      En Sicile, la mort d’Hiéron et la montée sur le trône d’Hiéronyme, son petit-fils, avaient tout changé pour les Romains. Hiéronyme était un enfant capable à peine de supporter convenablement la liberté, bien loin d’être assez fort pour le pouvoir.  (traduction)

Variantes

  • Hieron

Voir aussi

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.