Domitius

Latin

Étymologie

(Adjectif) De domus (« maison »).
(Nom propre et adjectif correspondant) Probablement apparenté à domito (« dompter »), fréquentatif de domo.

Adjectif

Cas Singulier
Nominatif Domitius
Vocatif Domitie
Accusatif Domitium
Génitif Domitiī
Datif Domitiō
Ablatif Domitiō

Domitius \Prononciation ?\

  1. (Religion) Épithète, selon saint Augustin, d’une divinité qui installe la mariée chez son époux.
    • Cum mas et femina coniunguntur, adhibetur deus Iugatinus; sit hoc ferendum. Sed domum est ducenda quae nubit; adhibetur et deus Domiducus; ut in domo sit, adhibetur deus Domitius; ut maneat cum uiro, additur dea Manturna.  (Augustin, De civitate Dei, VI)
      Que le dieu Jugatinus préside à l’union des sexes, je le veux bien; mais il faut conduire l’épousée au toit conjugal, et voici le dieu Domiducus ; il faut l’y installer, voici le dieu Domitius ; et pour la retenir près de son mari, on appelle encore la déesse Manturna.  (trad.)

Nom propre

Cas Singulier Pluriel
Nominatif Domitius Domitiī
Vocatif Domitie Domitiī
Accusatif Domitium Domitiōs
Génitif Domitiī Domitiōrum
Datif Domitiō Domitiīs
Ablatif Domitiō Domitiīs

Domitius \Prononciation ?\ masculin (équivalent féminin : Domitia)

  1. Patronyme d'une famille romaine qui comprend deux branche, les Calvini et les Ahenobarbi.
    • Domitius Aënobarbus.
    • (Emploi adjectival) Lex Domitia de sacerdotiis.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.