ἀναπολόγητος

Ancient Greek

Etymology

From ἀ- (a-, privative alpha) +‎ ἀπολογέομαι (apologéomai, “to speak in defense”) +‎ -τος (-tos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.na.po.ló.ɡɛː.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.na.poˈlo.ɡe.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.na.poˈlo.ɣi.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.na.poˈlo.ʝi.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.na.poˈlo.ʝi.tos/

Adjective

ᾰ̓νᾰπολόγητος • (anapológētos) m or f (neuter ᾰ̓νᾰπολόγητον); second declension

without excuse or defense, inexcusable, impardonable

Inflection

Second declension of ᾰ̓νᾰπολόγητος; ᾰ̓νᾰπολόγητον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ᾰ̓νᾰπολόγητος anapológētos	ᾰ̓νᾰπολόγητον anapológēton	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολόγητοι anapológētoi	ᾰ̓νᾰπολόγητᾰ anapológēta
Genitive	ᾰ̓νᾰπολογήτου anapologḗtou	ᾰ̓νᾰπολογήτου anapologḗtou	ᾰ̓νᾰπολογήτοιν anapologḗtoin	ᾰ̓νᾰπολογήτοιν anapologḗtoin	ᾰ̓νᾰπολογήτων anapologḗtōn	ᾰ̓νᾰπολογήτων anapologḗtōn
Dative	ᾰ̓νᾰπολογήτῳ anapologḗtōi	ᾰ̓νᾰπολογήτῳ anapologḗtōi	ᾰ̓νᾰπολογήτοιν anapologḗtoin	ᾰ̓νᾰπολογήτοιν anapologḗtoin	ᾰ̓νᾰπολογήτοις anapologḗtois	ᾰ̓νᾰπολογήτοις anapologḗtois
Accusative	ᾰ̓νᾰπολόγητον anapológēton	ᾰ̓νᾰπολόγητον anapológēton	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολογήτους anapologḗtous	ᾰ̓νᾰπολόγητᾰ anapológēta
Vocative	ᾰ̓νᾰπολόγητε anapológēte	ᾰ̓νᾰπολόγητον anapológēton	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολογήτω anapologḗtō	ᾰ̓νᾰπολόγητοι anapológētoi	ᾰ̓νᾰπολόγητᾰ anapológēta
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ᾰ̓νᾰπολογήτως anapologḗtōs		ᾰ̓νᾰπολογητότερος anapologētóteros		ᾰ̓νᾰπολογητότᾰτος anapologētótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Greek: αναπολόγητος (anapológitos)