เถาวัลย์

From เถา (tǎo, “climbing plant; creeping plant”) +‎ วัลย์ (“climbing plant; creeping plant”).

เถาวัลย์ • (tǎo-wan)

1. climbing or creeping plant.
   • สุนทรภู่, พระอภัยมณี:

     บัดเดี๋ยวดังหงั่งเหง่งวังเวงแว่ว สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

     bàt-dǐiao dang ngàng-ngèeng wang-weeng wɛ̂o · sà-dung lɛ́ɛo lǐiao-lɛɛ chá-ngɛ́ɛ hǎa · hěn yoo-kii kìi rúng pûng ɔ̀ɔk maa · bprà-kɔɔng paa kʉ̂n bpai jon bon ban-pót · lɛ́ɛo sɔ̌ɔn wâa yàa wái-jai má-nút · man sɛ̌ɛn sùt lʉ́k-lám lʉ̌ʉa gam-nòt · tʉ̌ng tǎo-wan pan gìiao tîi líia-lót · gɔ̂ɔ mâi kót mʉ̌ʉan nʉ̀ng nai náam-jai kon

     Suddenly a great peal resounded chillingly, alarming the boy who then looked up for the source of the sound. He saw the yogī priest, riding upon a rainbow, sprang out and carried him up to the cliff. Then this teaching the priest gave unto him: Never trust human hearts, for they are boundless and beyond expectation, indeed. Even climbing ivies are not as twisting as human minds.