πηγάνινος

Ancient Greek

Etymology

From πήγανον (pḗganon, “rue”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pɛː.ɡá.ni.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /peˈɡa.ni.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/

Adjective

πηγάνῐνος • (pēgáninos) m (feminine πηγανῐ́νη, neuter πηγάνῐνον); first/second declension

of rue

Inflection

First and second declension of πηγάνῐνος; πηγανῐ́νη; πηγάνῐνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πηγάνῐνος pēgáninos	πηγανῐ́νη pēganínē	πηγάνῐνον pēgáninon	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγανῐ́νᾱ pēganínā	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγάνῐνοι pēgáninoi	πηγάνῐναι pēgáninai	πηγάνῐνᾰ pēgánina
Genitive	πηγανῐ́νου pēganínou	πηγανῐ́νης pēganínēs	πηγανῐ́νου pēganínou	πηγανῐ́νοιν pēganínoin	πηγανῐ́ναιν pēganínain	πηγανῐ́νοιν pēganínoin	πηγανῐ́νων pēganínōn	πηγανῐ́νων pēganínōn	πηγανῐ́νων pēganínōn
Dative	πηγανῐ́νῳ pēganínōi	πηγανῐ́νῃ pēganínēi	πηγανῐ́νῳ pēganínōi	πηγανῐ́νοιν pēganínoin	πηγανῐ́ναιν pēganínain	πηγανῐ́νοιν pēganínoin	πηγανῐ́νοις pēganínois	πηγανῐ́ναις pēganínais	πηγανῐ́νοις pēganínois
Accusative	πηγάνῐνον pēgáninon	πηγανῐ́νην pēganínēn	πηγάνῐνον pēgáninon	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγανῐ́νᾱ pēganínā	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγανῐ́νους pēganínous	πηγανῐ́νᾱς pēganínās	πηγάνῐνᾰ pēgánina
Vocative	πηγάνῐνε pēgánine	πηγανῐ́νη pēganínē	πηγάνῐνον pēgáninon	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγανῐ́νᾱ pēganínā	πηγανῐ́νω pēganínō	πηγάνῐνοι pēgáninoi	πηγάνῐναι pēgáninai	πηγάνῐνᾰ pēgánina
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πηγανῐ́νως pēganínōs			πηγανῐνώτερος pēganinṓteros			πηγανῐνώτᾰτος pēganinṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.