παρακειμένου

See also: παρακείμενου

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.noː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ra.kiˈmɛ.nu/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ra.kiˈme.nu/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nu/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nu/

Noun

πᾰρᾰκειμένου • (parakeiménou) m

genitive singular of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκειμένου • (parakeiménou)

genitive singular masculine and neuter of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Greek

Pronunciation

IPA^(key): /paraciˈmenu/
Hyphenation: πα‧ρα‧κει‧μέ‧νου

Noun

παρακειμένου • (parakeiménou) m

Genitive singular form of παρακείμενος (parakeímenos).

Usage notes

As participle: παρακείμενου (parakeímenou).

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.