παρακείμενε

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.ne/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.mɛ.nɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈki.me.ne/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.ne/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.ne/

Noun

πᾰρᾰκείμενε • (parakeímene) m

vocative singular of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκείμενε • (parakeímene)

vocative singular masculine of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Greek

Pronunciation

IPA^(key): /paraˈcimene/
Hyphenation: πα‧ρα‧κεί‧με‧νε

Noun

παρακείμενε • (parakeímene) m

Vocative singular form of παρακείμενος (parakeímenos).

Participle

παρακείμενε • (parakeímene)

Vocative singular masculine form of παρακείμενος (parakeímenos).

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.