παράφωνος

Greek

Etymology

From παραφωνία (parafonía).

Pronunciation
  • IPA(key): [paˈɾafonos]
  • Hyphenation: πα‧ρά‧φω‧νος

Adjective

παράφωνος • (paráfonos) m (feminine παράφωνη, neuter παράφωνο)

  1. (music) out of tune, dissonant, discordant
    Μια παλιά παράφωνη κιθάρα. ― Mia paliá paráfoni kithára. ― An old out of tune guitar.
  2. (of a singer) out of tune, cacophonous
    Γιατί την αφήνεις να τραγουδήσει, είναι παράφωνη; ― Giatí tin afíneis na tragoudísei, eínai paráfoni? ― Why do you let her sing, she's out of tune?

Declension
declension of παράφωνος
number 
case / gender 		 singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative παράφωνος παράφωνη παράφωνο παράφωνοι παράφωνες παράφωνα
genitive παράφωνου παράφωνης παράφωνου παράφωνων παράφωνων παράφωνων
accusative παράφωνο παράφωνη παράφωνο παράφωνους παράφωνες παράφωνα
vocative παράφωνε παράφωνη παράφωνο παράφωνοι παράφωνες παράφωνα
derivations comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο παράφωνος, etc.)
relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο παράφωνος (o pio paráfonos), etc.)

Antonyms
  • συνηχών (synichón, “consonant”)
  • αρμονικός (armonikós, “harmonic”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.