μετοχή

Ancient Greek

From μετέχω (metékhō, “to take part”) +‎ -η (-ē, abstract noun suffix).

μετοχή • (metokhḗ) f (genitive μετοχῆς); first declension

First declension of ἡ μετοχή; τῆς μετοχῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μετοχή hē metokhḗ	τὼ μετοχᾱ́ tṑ metokhā́	αἱ μετοχαί hai metokhaí
Genitive	τῆς μετοχῆς tês metokhês	τοῖν μετοχαῖν toîn metokhaîn	τῶν μετοχῶν tôn metokhôn
Dative	τῇ μετοχῇ têi metokhêi	τοῖν μετοχαῖν toîn metokhaîn	ταῖς μετοχαῖς taîs metokhaîs
Accusative	τὴν μετοχήν tḕn metokhḗn	τὼ μετοχᾱ́ tṑ metokhā́	τᾱ̀ς μετοχᾱ́ς tā̀s metokhā́s
Vocative	μετοχή metokhḗ	μετοχᾱ́ metokhā́	μετοχαί metokhaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

μετοχή • (metochí) f (plural μετοχές)

declension of μετοχή

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.