κοινός

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *koňňós, from Proto-Indo-European *ḱom-yós, from *ḱóm (“with”) +‎ *-yós (“adjectival suffix”), the ancestor of the suffix -ιος (-ios). Cognates include Latin cum, Gaulish com-, and Old English ge-

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /koi̯.nós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kyˈnos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /kyˈnos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cyˈnos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈnos/

Adjective

κοινός • (koinós) m (feminine κοινή, neuter κοινόν); first/second declension

common
public, general

Inflection

First and second declension of κοινός; κοινή; κοινόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	κοινός koinós	κοινή koinḗ	κοινόν koinón	κοινώ koinṓ	κοινᾱ́ koinā́	κοινώ koinṓ	κοινοί koinoí	κοιναί koinaí	κοινᾰ́ koiná
Genitive	κοινοῦ koinoû	κοινῆς koinês	κοινοῦ koinoû	κοινοῖν koinoîn	κοιναῖν koinaîn	κοινοῖν koinoîn	κοινῶν koinôn	κοινῶν koinôn	κοινῶν koinôn
Dative	κοινῷ koinôi	κοινῇ koinêi	κοινῷ koinôi	κοινοῖν koinoîn	κοιναῖν koinaîn	κοινοῖν koinoîn	κοινοῖς koinoîs	κοιναῖς koinaîs	κοινοῖς koinoîs
Accusative	κοινόν koinón	κοινήν koinḗn	κοινόν koinón	κοινώ koinṓ	κοινᾱ́ koinā́	κοινώ koinṓ	κοινούς koinoús	κοινᾱ́ς koinā́s	κοινᾰ́ koiná
Vocative	κοινέ koiné	κοινή koinḗ	κοινόν koinón	κοινώ koinṓ	κοινᾱ́ koinā́	κοινώ koinṓ	κοινοί koinoí	κοιναί koinaí	κοινᾰ́ koiná
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	κοινῶς koinôs			κοινότερος koinóteros			κοινότᾰτος koinótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

κοινόω (koinóō)
κοινωνία (koinōnía)

References

κοινός in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
κοινός in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
κοινός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
κοινός in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
G2839 in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- affable idem, page 15.
- bland idem, page 81.
- colloquial idem, page 143.
- common idem, page 148.
- concerted idem, page 155.
- condescendlng idem, page 157.
- corporate idem, page 174.
- courteous idem, page 179.
- disinterested idem, page 234.
- fair idem, page 302.
- familiar idem, page 305.
- general idem, page 355.
- genial idem, page 356.
- impartial idem, page 419.
- international idem, page 452.
- joint idem, page 463.
- mutual idem, page 548.
- national idem, page 551.
- neutral idem, page 556.
- open idem, page 574.
- polite idem, page 625.
- popular idem, page 626.
- public idem, page 655.
- sociable idem, page 790.
- state idem, page 812.
- suave idem, page 830.
- sweeping idem, page 847.
- unbiassed idem, page 908.
- universal idem, page 923.
- unprejudiced idem, page 927.
Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill

Greek

Etymology

From Ancient Greek κοινός (koinós), from Proto-Indo-European *ḱóm (“with”).

Pronunciation

IPA^(key): /ciˈnos/
Hyphenation: κοι‧νός

Adjective

κοινός • (koinós) m (feminine κοινή, neuter κοινό)

common, mutual, shared, joint
κοινή πεποίθηση ― koiní pepoíthisi ― common belief

κοινό συμφέρον ― koinó symféron ― mutual interest
common, commonplace, ordinary
ο κοινός άνθρωπος ― o koinós ánthropos ― the common man
public
κοινή γνώμη ― koiní gnómi ― public opinion

κοινή ωφέλεια ― koiní oféleia ― public utility

Declension

declension of κοινός

number case / gender	singular			plural
number case / gender	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	κοινός	κοινή	κοινό	κοινοί	κοινές	κοινά
genitive	κοινού	κοινής	κοινού	κοινών	κοινών	κοινών
accusative	κοινό	κοινή	κοινό	κοινούς	κοινές	κοινά
vocative	κοινέ	κοινή	κοινό	κοινοί	κοινές	κοινά
derivations	comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο κοινός, etc.) relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο κοινός (o pio koinós), etc.)
notes	The adjectival noun κοινόν may be found.

degrees of comparison by suffixation

comparative	singular			plural
comparative	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	κοινότατος	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατοι	κοινότατες	κοινότατα
genitive	κοινότατου	κοινότατης	κοινότατου	κοινότατων	κοινότατων	κοινότατων
accusative	κοινότατο	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατους	κοινότατες	κοινότατα
vocative	κοινότατε	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατοι	κοινότατες	κοινότατα
derivations	relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο κοινότατος", etc)
absolute superlative	singular			plural
absolute superlative	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	κοινότατος	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατοι	κοινότατες	κοινότατα
genitive	κοινότατου	κοινότατης	κοινότατου	κοινότατων	κοινότατων	κοινότατων
accusative	κοινότατο	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατους	κοινότατες	κοινότατα
vocative	κοινότατε	κοινότατη	κοινότατο	κοινότατοι	κοινότατες	κοινότατα

Related terms

κοινόν n (koinón, “confederation”)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.