yrkja

Faroese

Verb

yrkja (third person singular past indicative yrkti, third person plural past indicative yrkt, supine yrkt)

  1. to write poetry, to compose

Conjugation
   Conjugation of yrkja
v-11
infinitive yrkja
present participle yrkjandi
past participle a5 yrktur
supine yrkt
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present yrki yrkir yrkir yrkja
past yrkti yrkti yrkti yrktu
imperative – tú – tit
present — yrk! — yrkið!

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɪr̥ca/
  • Rhymes: -ɪr̥ca

Etymology 1

Verb

yrkja (weak verb, third-person singular past indicative yrkti, supine yrkt)

  1. (transitive, with accusative) to cultivate, to till
Conjugation
yrkja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að yrkja
supine
(sagnbót)		 yrkt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 yrkjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég yrki við yrkjum present
(nútíð)		 ég yrki við yrkjum
þú yrkir þið yrkið þú yrkir þið yrkið
hann, hún, það yrkir þeir, þær, þau yrkja hann, hún, það yrki þeir, þær, þau yrki
past
(þátíð)		 ég yrkti við yrktum past
(þátíð)		 ég yrkti við yrktum
þú yrktir þið yrktuð þú yrktir þið yrktuð
hann, hún, það yrkti þeir, þær, þau yrktu hann, hún, það yrkti þeir, þær, þau yrktu
imperative
(boðháttur)		 yrk (þú) yrkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
yrktu yrkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
yrkjast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að yrkjast
supine
(sagnbót)		 yrkst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 yrkjandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég yrkist við yrkjumst present
(nútíð)		 ég yrkist við yrkjumst
þú yrkist þið yrkist þú yrkist þið yrkist
hann, hún, það yrkist þeir, þær, þau yrkjast hann, hún, það yrkist þeir, þær, þau yrkist
past
(þátíð)		 ég yrktist við yrktumst past
(þátíð)		 ég yrktist við yrktumst
þú yrktist þið yrktust þú yrktist þið yrktust
hann, hún, það yrktist þeir, þær, þau yrktust hann, hún, það yrktist þeir, þær, þau yrktust
imperative
(boðháttur)		 yrkst (þú) yrkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
yrkstu yrkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
yrktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 yrktur yrkt yrkt yrktir yrktar yrkt
accusative
(þolfall)		 yrktan yrkta yrkt yrkta yrktar yrkt
dative
(þágufall)		 yrktum yrktri yrktu yrktum yrktum yrktum
genitive
(eignarfall)		 yrkts yrktrar yrkts yrktra yrktra yrktra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 yrkti yrkta yrkta yrktu yrktu yrktu
accusative
(þolfall)		 yrkta yrktu yrkta yrktu yrktu yrktu
dative
(þágufall)		 yrkta yrktu yrkta yrktu yrktu yrktu
genitive
(eignarfall)		 yrkta yrktu yrkta yrktu yrktu yrktu

Noun

yrkja f (genitive singular yrkju, no plural)

  1. cultivation
Declension
declension of yrkja
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative yrkja yrkjan yrkjur yrkjurnar
accusative yrkju yrkjuna yrkjur yrkjurnar
dative yrkju yrkjunni yrkjum yrkjunum
genitive yrkju yrkjunnar yrkja yrkjanna
Derived terms

Etymology 2

Verb

yrkja

  1. (transitive, with accusative) to compose, to write (poetry or verse)
Synonyms

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *wurkijaną (“to work”), from Proto-Indo-European *werǵ- (“to work”).

Verb

yrkja

  1. (transitive) to work

Descendants
  • Icelandic: yrkja (“to compose”)
  • Swedish: yrka (“to urge, argue”)
  • Middle English: irken (“to tire, grow weary”)
    • English: irk (“to irritate”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.