wykoleić

Polish

Etymology

From wy- +‎ kolej (“railway”) +‎ -ić.

Pronunciation
  • IPA(key): /vɨ.kɔˈlɛ.it͡ɕ/

Verb

wykoleić pf (imperfective wykolejać)

  1. (transitive) to derail (cause to come off the tracks)
  2. (reflexive, with się) to derail (come off the tracks)

Conjugation
Conjugation of wykoleić pf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or n or f
infinitive wykoleić
future tense 1st wykoleję wykoleimy
2nd wykoleisz wykoleicie
3rd wykolei wykoleją
past tense 1st wykoleiłem wykoleiłam wykoleiliśmy wykoleiłyśmy
2nd wykoleiłeś wykoleiłaś wykoleiliście wykoleiłyście
3rd wykoleił wykoleiła wykoleiło wykoleili wykoleiły
conditional 1st wykoleiłbym wykoleiłabym wykoleilibyśmy wykoleiłybyśmy
2nd wykoleiłbyś wykoleiłabyś wykoleilibyście wykoleiłybyście
3rd wykoleiłby wykoleiłaby wykoleiłoby wykoleiliby wykoleiłyby
imperative 1st niech wykoleję wykolejmy
2nd wykolej wykolejcie
3rd niech wykolei niech wykoleją
passive adjectival participle wykolejony wykolejona wykolejone wykolejeni wykolejone
anterior adverbial participle wykoleiwszy
impersonal past wykolejono
verbal noun wykolejenie

Derived terms
  • (noun) wykolejenie

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.