vinka
Finnish
Declension
| Inflection of vinka (Kotus type 9/kala, nk-ng gradation) | |||
|---|---|---|---|
| nominative | vinka | vingat | |
| genitive | vingan | vinkojen | |
| partitive | vinkaa | vinkoja | |
| illative | vinkaan | vinkoihin | |
| singular | plural | ||
| nominative | vinka | vingat | |
| accusative | nom. | vinka | vingat |
| gen. | vingan | ||
| genitive | vingan | vinkojen vinkainrare | |
| partitive | vinkaa | vinkoja | |
| inessive | vingassa | vingoissa | |
| elative | vingasta | vingoista | |
| illative | vinkaan | vinkoihin | |
| adessive | vingalla | vingoilla | |
| ablative | vingalta | vingoilta | |
| allative | vingalle | vingoille | |
| essive | vinkana | vinkoina | |
| translative | vingaksi | vingoiksi | |
| instructive | — | vingoin | |
| abessive | vingatta | vingoitta | |
| comitative | — | vinkoineen | |
Icelandic
Etymology
Borrowed from Danish vinke, from Middle Low German winken, from Proto-Germanic *winkōną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈviŋ̊ka/
- Rhymes: -iŋ̊ka
Verb
vinka (weak verb, third-person singular past indicative vinkaði, supine vinkað)
Conjugation
vinka — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að vinka | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
vinkað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
vinkandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég vinka | við vinkum | present (nútíð) |
ég vinki | við vinkum |
| þú vinkar | þið vinkið | þú vinkir | þið vinkið | ||
| hann, hún, það vinkar | þeir, þær, þau vinka | hann, hún, það vinki | þeir, þær, þau vinki | ||
| past (þátíð) |
ég vinkaði | við vinkuðum | past (þátíð) |
ég vinkaði | við vinkuðum |
| þú vinkaðir | þið vinkuðuð | þú vinkaðir | þið vinkuðuð | ||
| hann, hún, það vinkaði | þeir, þær, þau vinkuðu | hann, hún, það vinkaði | þeir, þær, þau vinkuðu | ||
| imperative (boðháttur) |
vinka (þú) | vinkið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| vinkaðu | vinkiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
vinkast — mediopassive voice (miðmynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að vinkast | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
vinkast | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
vinkandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég vinkast | við vinkumst | present (nútíð) |
ég vinkist | við vinkumst |
| þú vinkast | þið vinkist | þú vinkist | þið vinkist | ||
| hann, hún, það vinkast | þeir, þær, þau vinkast | hann, hún, það vinkist | þeir, þær, þau vinkist | ||
| past (þátíð) |
ég vinkaðist | við vinkuðumst | past (þátíð) |
ég vinkaðist | við vinkuðumst |
| þú vinkaðist | þið vinkuðust | þú vinkaðist | þið vinkuðust | ||
| hann, hún, það vinkaðist | þeir, þær, þau vinkuðust | hann, hún, það vinkaðist | þeir, þær, þau vinkuðust | ||
| imperative (boðháttur) |
vinkast (þú) | vinkist (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| vinkastu | vinkisti * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
Norwegian Bokmål
Alternative forms
Swedish
Etymology
From Old Swedish vinka, from Middle Low German winken, from Proto-Germanic *winkōną.
Verb
vinka (present vinkar, preterite vinkade, supine vinkat, imperative vinka)
- to wave (one's hand)
Conjugation
Related terms
- vink
- vinkning
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.