vinco

Galician

Etymology

Attested since the 15th century (binco). Probably a half learned word, from Latin vinculum.[1] Doublet of brinco and vínculo.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈbiŋko̝/

Noun

vinco m (plural vincos)

  1. (dated) earring
  2. (dated, music) triangle
  3. mark left by a folding or a binding
  4. nose ring (for pigs)
    Synonyms: brinco, narigón

References

  • binco” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006-2016.
  • vinco” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006-2013.
  • vinco” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
  • vinco” in Álvarez, Rosario (coord.): Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués, Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega.
  1. Coromines, Joan; Pascual, José A. (1991–1997). Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico. Madrid: Gredos, s.v. brincar.

Italian

Alternative forms

Etymology

From the form vinchio, from Late Latin vinclum, from Latin vinculum. Compare the borrowed doublet vincolo.

Noun

vinco m (plural vinchi) (poetic plural vinci)

  1. osier, wicker (flexible branch of willow)
  2. osier Salix viminalis
  3. (by extension) willow

Synonyms

  • (osier or wicker): vimine
  • (Salix viminalis): salice da vimini
  • (willow): salice

Verb

vinco

  1. first-person singular present indicative of vincere

Latin

Etymology

From Proto-Italic *winkō, from Proto-Indo-European *wi-n-k-, nasal infix from *weyk- (to overcome), whence also Gothic 𐍅𐌴𐌹𐌷𐌰𐌽 (weihan, to fight) and Old Church Slavonic вѣкъ (věkŭ, age, long period of time).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈwin.koː/, [ˈwɪŋ.koː]

Verb

vincō (present infinitive vincere, perfect active vīcī, supine victum); third conjugation

  1. I win, conquer

Inflection

   Conjugation of vinco (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vincō vincis vincit vincimus vincitis vincunt
imperfect vincēbam vincēbās vincēbat vincēbāmus vincēbātis vincēbant
future vincam vincēs vincet vincēmus vincētis vincent
perfect vīcī vīcistī vīcit vīcimus vīcistis vīcērunt, vīcēre
pluperfect vīceram vīcerās vīcerat vīcerāmus vīcerātis vīcerant
future perfect vīcerō vīceris vīcerit vīcerimus vīceritis vīcerint
passive present vincor vinceris, vincere vincitur vincimur vinciminī vincuntur
imperfect vincēbar vincēbāris, vincēbāre vincēbātur vincēbāmur vincēbāminī vincēbantur
future vincar vincēris, vincēre vincētur vincēmur vincēminī vincentur
perfect victus + present active indicative of sum
pluperfect victus + imperfect active indicative of sum
future perfect victus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vincam vincās vincat vincāmus vincātis vincant
imperfect vincerem vincerēs vinceret vincerēmus vincerētis vincerent
perfect vīcerim vīcerīs vīcerit vīcerimus vīceritis vīcerint
pluperfect vīcissem vīcissēs vīcisset vīcissēmus vīcissētis vīcissent
passive present vincar vincāris, vincāre vincātur vincāmur vincāminī vincantur
imperfect vincerer vincerēris, vincerēre vincerētur vincerēmur vincerēminī vincerentur
perfect victus + present active subjunctive of sum
pluperfect victus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vince vincite
future vincitō vincitō vincitōte vincuntō
passive present vincere vinciminī
future vincitor vincitor vincuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vincere vīcisse victūrus esse vincī victus esse victum īrī
participles vincēns victūrus victus vincendus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
vincere vincendī vincendō vincendum victum victū

Synonyms

Derived terms

Descendants

References

  • vinco in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vinco in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • vinco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to win a prize at the Olympian games: Olympia vincere (Ολύμπια νικαν)
    • to have self-control; to restrain oneself, master one's inclinations: animum vincere (Marcell. 3. 8)
    • to win a case: causā or iudicio vincere
    • to gain a victory, win a battle: proelio vincere
    • (ambiguous) in everything nature defies imitation: in omni re vincit imitationem veritas
    • (ambiguous) the necessaries of life: quae ad victum pertinent
    • (ambiguous) things indispensable to a life of comfort: res ad victum cultumque necessariae
    • (ambiguous) a livelihood: quae suppeditant ad victum (Off. 1. 4. 12)
    • (ambiguous) to earn a livelihood by something: victum aliqua re quaerere
    • (ambiguous) the majority were of the opinion..: sententia vincit (Liv. 2. 4. 3)
    • (ambiguous) to be defeated in fight, lose the battle: proelio vinci, superari, inferiorem, victum discedere



Portuguese

Verb

vinco

  1. first-person singular present indicative of vincar
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.