trącić

See also: tracić

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *trǫtiti.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈtrɔɲ.t͡ɕit͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

trącić pf (imperfective trącać)

  1. (transitive) to jostle, to knock

Conjugation
Conjugation of trącić pf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or n or f
infinitive trącić
future tense 1st trącę trącimy
2nd trącisz trącicie
3rd trąci trącą
past tense 1st trąciłem trąciłam trąciliśmy trąciłyśmy
2nd trąciłeś trąciłaś trąciliście trąciłyście
3rd trącił trąciła trąciło trącili trąciły
conditional 1st trąciłbym trąciłabym trącilibyśmy trąciłybyśmy
2nd trąciłbyś trąciłabyś trącilibyście trąciłybyście
3rd trąciłby trąciłaby trąciłoby trąciliby trąciłyby
imperative 1st niech trącę trąćmy
2nd trąć trąćcie
3rd niech trąci niech trącą
passive adjectival participle trącony trącona trącone trąceni trącone
anterior adverbial participle trąciwszy
impersonal past trącono
verbal noun trącenie

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.