strjúka

Icelandic

Etymology

From Old Norse strjúka, from Proto-Germanic *streukaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈstrjuːka/
    Rhymes: -uːka

Verb

strjúka (strong verb, third-person singular past indicative strauk, third-person plural past indicative struku, supine strokið)

  1. to stroke
  2. to wipe
  3. to run off (without leave, e.g. from home, prison, etc.)

Conjugation
strjúka — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að strjúka
supine
(sagnbót)		 strokið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 strjúkandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég strýk við strjúkum present
(nútíð)		 ég strjúki við strjúkum
þú strýkur þið strjúkið þú strjúkir þið strjúkið
hann, hún, það strýkur þeir, þær, þau strjúka hann, hún, það strjúki þeir, þær, þau strjúki
past
(þátíð)		 ég strauk við strukum past
(þátíð)		 ég stryki við strykjum
þú straukst þið strukuð þú strykir þið strykjuð
hann, hún, það strauk þeir, þær, þau struku hann, hún, það stryki þeir, þær, þau strykju
imperative
(boðháttur)		 strjúk (þú) strjúkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
strjúktu strjúkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
strjúkast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að strjúkast
supine
(sagnbót)		 strokist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 strjúkandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég strýkst við strjúkumst present
(nútíð)		 ég strjúkist við strjúkumst
þú strýkst þið strjúkist þú strjúkist þið strjúkist
hann, hún, það strýkst þeir, þær, þau strjúkast hann, hún, það strjúkist þeir, þær, þau strjúkist
past
(þátíð)		 ég straukst við strukumst past
(þátíð)		 ég strykist við strykjumst
þú straukst þið strukust þú strykist þið strykjust
hann, hún, það straukst þeir, þær, þau strukust hann, hún, það strykist þeir, þær, þau strykjust
imperative
(boðháttur)		 strjúkst (þú) strjúkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
strjúkstu strjúkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
strokinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 strokinn strokin strokið stroknir stroknar strokin
accusative
(þolfall)		 strokinn strokna strokið strokna stroknar strokin
dative
(þágufall)		 stroknum strokinni stroknu stroknum stroknum stroknum
genitive
(eignarfall)		 strokins strokinnar strokins strokinna strokinna strokinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 strokni strokna strokna stroknu stroknu stroknu
accusative
(þolfall)		 strokna stroknu strokna stroknu stroknu stroknu
dative
(þágufall)		 strokna stroknu strokna stroknu stroknu stroknu
genitive
(eignarfall)		 strokna stroknu strokna stroknu stroknu stroknu

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *streukaną.

Verb

strjúka (singular past indicative strauk, plural past indicative struku, past participle strokinn)

  1. (transitive) to stroke, rut, wipe
    strjúka hendinni um ennit
    to wipe one's forehead with the hand
  2. to stroke gently
  3. to smooth, brush
  4. to flog
  5. to dash off

Conjugation
Conjugation of strjúka — active (strong class 2)
infinitive strjúka
present participle strjúkandi
past participle strokinn
indicative present past
1st-person singular strýk strauk
2nd-person singular strýkr straukt
3rd-person singular strýkr strauk
1st-person plural strjúkum strukum
2nd-person plural strjúkið strukuð
3rd-person plural strjúka struku
subjunctive present past
1st-person singular strjúka stryka
2nd-person singular strjúkir strykir
3rd-person singular strjúki stryki
1st-person plural strjúkim strykim
2nd-person plural strjúkið strykið
3rd-person plural strjúki stryki
imperative present
2nd-person singular strjúk
1st-person plural strjúkum
2nd-person plural strjúkið
Conjugation of strjúka — mediopassive (strong class 2)
infinitive strjúkask
present participle strjúkandisk
past participle strokizk
indicative present past
1st-person singular strjúkumk strukumk
2nd-person singular strýksk straukzk
3rd-person singular strýksk strauksk
1st-person plural strjúkumsk strukumsk
2nd-person plural strjúkizk strukuzk
3rd-person plural strjúkask strukusk
subjunctive present past
1st-person singular strjúkumk strykumk
2nd-person singular strjúkisk strykisk
3rd-person singular strjúkisk strykisk
1st-person plural strjúkimsk strykimsk
2nd-person plural strjúkizk strykizk
3rd-person plural strjúkisk strykisk
imperative present
2nd-person singular strjúksk
1st-person plural strjúkumsk
2nd-person plural strjúkizk

Descendants

References
  • strjúka in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.