spiten
Middle Dutch
Pronunciation
- IPA(key): /ˈspiːtən/
Inflection
Weak | ||
---|---|---|
Infinitive | spiten | |
3rd sg. past | — | |
3rd pl. past | — | |
Past participle | — | |
Infinitive | spiten | |
In genitive | spitens | |
In dative | spitene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | spite | — |
2nd singular | spijts, spites | — |
3rd singular | spijt, spitet | — |
1st plural | spiten | — |
2nd plural | spijt, spitet | — |
3rd plural | spiten | — |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | spite | — |
2nd singular | spijts, spites | — |
3rd singular | spite | — |
1st plural | spiten | — |
2nd plural | spijt, spitet | — |
3rd plural | spiten | — |
Imperative | Present | |
Singular | spijt, spite | |
Plural | spijt, spitet | |
Present | Past | |
Participle | spitende | — |
Further reading
- “spiten”, in Middelnederlandsch Woordenboek, 1929
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.