smiten
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch *smītan, from Proto-Germanic *smītaną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈsmiːtən/
Inflection
Strong class 1 | ||
---|---|---|
Infinitive | smiten | |
3rd sg. past | smêet | |
3rd pl. past | smēten | |
Past participle | gesmēten | |
Infinitive | smiten | |
In genitive | smitens | |
In dative | smitene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | smite | smêet |
2nd singular | smijts, smites | smēets, smētes |
3rd singular | smijt, smitet | smêet |
1st plural | smiten | smēten |
2nd plural | smijt, smitet | smēet, smētet |
3rd plural | smiten | smēten |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | smite | smēte |
2nd singular | smijts, smites | smētes |
3rd singular | smite | smēte |
1st plural | smiten | smēten |
2nd plural | smijt, smitet | smētet |
3rd plural | smiten | smēten |
Imperative | Present | |
Singular | smijt, smite | |
Plural | smijt, smitet | |
Present | Past | |
Participle | smitende | gesmēten |
Middle English
Etymology
From Old English smītan, from Proto-Germanic *smītaną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈsmiːtən/
Verb
smiten
Conjugation
Conjugation of smiten (strong class 1)
infinitive | (to) smiten | |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st person singular | smit, smite | smot, smote, smoot, smet |
2nd person singular | smitest, smitst | smite, smitest, smotest |
3rd person singular | smiteth, smiteþ, smitth | smot, smote, smoot, smet |
plural | smiten, smiteth | smiten, smoten |
subjunctive | present | past |
singular | smite | smite, smote, smete |
plural | smite(n) | smiten, smoten |
imperative | present | |
singular | smite | |
plural | smiteth, smiteþ | |
participle | present | past |
smiting(e), smitende | (y)smite(n), smoten |
References
- “smīten (v.)” in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007, retrieved 2018-03-21.
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.