skíta

See also: skita

Faroese

Etymology

From Old Norse skíta, from Proto-Germanic *skītaną, from Proto-Indo-European *skeyd-, *sḱeyd- (“to cut off”).

Verb

skíta (third person singular past indicative skeit, third person plural past indicative skitu, supine skitið)

  1. to shit

Conjugation
   Conjugation of skíta
v-35
infinitive skíta
present participle skítandi
past participle a26 skitin
supine skitið
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present skíti skítur skítur skíta
past skeit skeitst skeit skitu
imperative – tú – tit
present — skít! — skítið!

References

Icelandic

Etymology

From Old Norse skíta, from Proto-Germanic *skītaną, from Proto-Indo-European *skeyd-, *sḱeyd- (“to cut off”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈsciːta/
  • Rhymes: -iːta

Verb

skíta (strong verb, third-person singular past indicative skeit, third-person plural past indicative skitu, supine skitið)

  1. (vulgar) to shit

Conjugation
skíta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að skíta
supine
(sagnbót)		 skitið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 skítandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég skít við skítum present
(nútíð)		 ég skíti við skítum
þú skítur þið skítið þú skítir þið skítið
hann, hún, það skítur þeir, þær, þau skíta hann, hún, það skíti þeir, þær, þau skíti
past
(þátíð)		 ég skeit við skitum past
(þátíð)		 ég skiti við skitum
þú skeist þið skituð þú skitir þið skituð
hann, hún, það skeit þeir, þær, þau skitu hann, hún, það skiti þeir, þær, þau skitu
imperative
(boðháttur)		 skít (þú) skítið (þið)
Forms with appended personal pronoun
skíttu skítiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
skítast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að skítast
supine
(sagnbót)		 skitist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 skítandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég skíst við skítumst present
(nútíð)		 ég skítist við skítumst
þú skíst þið skítist þú skítist þið skítist
hann, hún, það skíst þeir, þær, þau skítast hann, hún, það skítist þeir, þær, þau skítist
past
(þátíð)		 ég skeist við skitumst past
(þátíð)		 ég skitist við skitumst
þú skeist þið skitust þú skitist þið skitust
hann, hún, það skeist þeir, þær, þau skitust hann, hún, það skitist þeir, þær, þau skitust
imperative
(boðháttur)		 skíst (þú) skítist (þið)
Forms with appended personal pronoun
skístu skítisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
skitinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 skitinn skitin skitið skitnir skitnar skitin
accusative
(þolfall)		 skitinn skitna skitið skitna skitnar skitin
dative
(þágufall)		 skitnum skitinni skitnu skitnum skitnum skitnum
genitive
(eignarfall)		 skitins skitinnar skitins skitinna skitinna skitinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 skitni skitna skitna skitnu skitnu skitnu
accusative
(þolfall)		 skitna skitnu skitna skitnu skitnu skitnu
dative
(þágufall)		 skitna skitnu skitna skitnu skitnu skitnu
genitive
(eignarfall)		 skitna skitnu skitna skitnu skitnu skitnu

References

Anagrams

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *skītaną, from Proto-Indo-European *skeyd-, *sḱeyd- (“to cut off”). Compare Old Saxon skītan, Old English scītan, Old Frisian skīta, Old High German skīzan.

Verb

skíta

  1. to shit

Conjugation
Conjugation of skíta — active (strong class 1)
infinitive skíta
present participle skítandi
past participle skitinn
indicative present past
1st-person singular skít skeit
2nd-person singular skítr skeizt
3rd-person singular skítr skeit
1st-person plural skítum skitum
2nd-person plural skítið skituð
3rd-person plural skíta skitu
subjunctive present past
1st-person singular skíta skita
2nd-person singular skítir skitir
3rd-person singular skíti skiti
1st-person plural skítim skitim
2nd-person plural skítið skitið
3rd-person plural skíti skiti
imperative present
2nd-person singular skít
1st-person plural skítum
2nd-person plural skítið
Conjugation of skíta — mediopassive (strong class 1)
infinitive skítask
present participle skítandisk
past participle skitizk
indicative present past
1st-person singular skítumk skitumk
2nd-person singular skízk skeizk
3rd-person singular skízk skeizk
1st-person plural skítumsk skitumsk
2nd-person plural skítizk skituzk
3rd-person plural skítask skitusk
subjunctive present past
1st-person singular skítumk skitumk
2nd-person singular skítisk skitisk
3rd-person singular skítisk skitisk
1st-person plural skítimsk skitimsk
2nd-person plural skítizk skitizk
3rd-person plural skítisk skitisk
imperative present
2nd-person singular skízk
1st-person plural skítumsk
2nd-person plural skítizk
  • skítr

Descendants

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.