ryczeć

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *ryčati, *rykati (< *rūk-ē-). Onomatopoeic.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈrɨ.t͡ʂɛt͡ɕ/

Verb

ryczeć impf (perfective ryknąć or zaryczeć)

  1. (intransitive) to roar
  2. (intransitive) to bellow, to low
  3. (intransitive) to cry, to scream, to yell

Conjugation

Standard conjugation

Conjugation of ryczeć impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive ryczeć
present tense 1st ryczę ryczymy
2nd ryczysz ryczycie
3rd ryczy ryczą
past tense 1st ryczałem ryczałam ryczeliśmy ryczałyśmy
2nd ryczałeś ryczałaś ryczeliście ryczałyście
3rd ryczał ryczała ryczało ryczeli ryczały
future tense 1st będę ryczał1 będę ryczała1 będziemy ryczeli1 będziemy ryczały1
2nd będziesz ryczał1 będziesz ryczała1 będziecie ryczeli1 będziecie ryczały1
3rd będzie ryczał1 będzie ryczała1 będzie ryczało1 będą ryczeli1 będą ryczały1
conditional 1st ryczałbym ryczałabym ryczelibyśmy ryczałybyśmy
2nd ryczałbyś ryczałabyś ryczelibyście ryczałybyście
3rd ryczałby ryczałaby ryczałoby ryczeliby ryczałyby
imperative 1st — ryczmy
2nd rycz ryczcie
3rd niech ryczy niech ryczą
active adjectival participle ryczący rycząca ryczące ryczący ryczące
contemporary adverbial participle rycząc
impersonal past ryczano
verbal noun ryczenie
1 or: będę ryczeć, będziesz ryczeć etc.
Derived terms
  • (nouns) poryk, ryk

Synonyms

Further reading
  • ryczeć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.