opmaken

Dutch

Etymology

From op +‎ maken.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɔpˌmaːkə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: op‧ma‧ken

Verb

opmaken

  1. (transitive) to use up (e.g. money) or eat up (all that's left to eat)
  2. (transitive) to finish, conclude
  3. (transitive) to make (a bed)
  4. (transitive) to put make-up on
  5. (transitive, typography) to format, to apply styling to
  6. (transitive) to conclude, to infer [+ uit (from)]

Inflection
Inflection of opmaken (weak, separable)
infinitive opmaken
past singular maakte op
past participle opgemaakt
infinitive opmaken
gerund opmaken n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;" main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak opmaakte opopmaakopmaakte
2nd person sing. (jij) maakt opmaakte opopmaaktopmaakte
2nd person sing. (u) maakt opmaakte opopmaaktopmaakte
2nd person sing. (gij) maakt opmaakte opopmaaktopmaakte
3rd person singular maakt opmaakte opopmaaktopmaakte
plural maken opmaakten opopmakenopmaakten
subjunctive sing.1 make opmaakte opopmakeopmaakte
subjunctive plur.1 maken opmaakten opopmakenopmaakten
imperative sing. maak op
imperative plur.1 maakt op
participles opmakendopgemaakt
1) Archaic.

Derived terms
  • opmaak
  • opmaaksel
  • opmaakster
  • opmaker
  • opmaking

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.