ministro

Chavacano

Etymology

From Spanish ministro (minister).

Noun

ministro

  1. minister

Esperanto

Pronunciation

  • IPA(key): /miˈnistro/
  • Hyphenation: mi‧nis‧tro
  • Rhymes: -istro

Noun

ministro (accusative singular ministron, plural ministroj, accusative plural ministrojn)

  1. (politics) minister (politician who heads a ministry)

Derived terms

  • ĉefministro, ministroprezidanto (prime minister, premier)

Italian

Etymology

From Latin minister, ministrum.

Pronunciation

  • IPA(key): /miˈnistro/
  • Hyphenation: mi‧ni‧stro
  • (file)

Noun

ministro m (plural ministri, feminine ministra)

  1. minister

Usage notes

In the sense “politician who heads a ministry” the masculine form is used regardless of gender, especially in formal usage:

il Ministro della Difesa Elisabetta Trenta
the Minister for Defence Elisabetta Trenta

The form ministra is becoming more accepted in contemporary usage and is also used by some newspapers.


Latin

Etymology

From minister (attendant).

Pronunciation

Verb

ministrō (present infinitive ministrāre, perfect active ministrāvī, supine ministrātum); first conjugation

  1. I attend, wait upon, especially at table
  2. I manage, govern, take care of
  3. I do, execute, carry out

Inflection

   Conjugation of ministro (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ministrō ministrās ministrat ministrāmus ministrātis ministrant
imperfect ministrābam ministrābās ministrābat ministrābāmus ministrābātis ministrābant
future ministrābō ministrābis ministrābit ministrābimus ministrābitis ministrābunt
perfect ministrāvī ministrāvistī, ministrāsti1 ministrāvit ministrāvimus ministrāvistis, ministrāstis1 ministrāvērunt, ministrāvēre
pluperfect ministrāveram ministrāverās ministrāverat ministrāverāmus ministrāverātis ministrāverant
future perfect ministrāverō ministrāveris ministrāverit ministrāverimus ministrāveritis ministrāverint
passive present ministror ministrāris, ministrāre ministrātur ministrāmur ministrāminī ministrantur
imperfect ministrābar ministrābāris, ministrābāre ministrābātur ministrābāmur ministrābāminī ministrābantur
future ministrābor ministrāberis, ministrābere ministrābitur ministrābimur ministrābiminī ministrābuntur
perfect ministrātus + present active indicative of sum
pluperfect ministrātus + imperfect active indicative of sum
future perfect ministrātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ministrem ministrēs ministret ministrēmus ministrētis ministrent
imperfect ministrārem ministrārēs ministrāret ministrārēmus ministrārētis ministrārent
perfect ministrāverim ministrāverīs ministrāverit ministrāverimus ministrāveritis ministrāverint
pluperfect ministrāvissem, ministrāssem1 ministrāvissēs, ministrāsses1 ministrāvisset, ministrāsset1 ministrāvissēmus, ministrāssemus1 ministrāvissētis, ministrāssetis1 ministrāvissent, ministrāssent1
passive present ministrer ministrēris, ministrēre ministrētur ministrēmur ministrēminī ministrentur
imperfect ministrārer ministrārēris, ministrārēre ministrārētur ministrārēmur ministrārēminī ministrārentur
perfect ministrātus + present active subjunctive of sum
pluperfect ministrātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ministrā ministrāte
future ministrātō ministrātō ministrātōte ministrantō
passive present ministrāre ministrāminī
future ministrātor ministrātor ministrantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ministrāre ministrāvisse, ministrāsse1 ministrātūrus esse ministrārī ministrātus esse ministrātum īrī
participles ministrāns ministrātūrus ministrātus ministrandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
ministrāre ministrandī ministrandō ministrandum ministrātum ministrātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms

Descendants

Noun

ministrō

  1. dative and ablative singular of minister

References

  • ministro in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ministro in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • ministro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to serve some one with drink: alicui bibere ministrare

Lithuanian

Noun

ministro m

  1. genitive singular of ministras

Portuguese

Etymology

From Latin ministrum, accusative singular of minister (attendant), from minus (less).

Pronunciation

  • (Brazil) IPA(key): /mi.ˈnis.tɾu/, /mi.ˈniʃ.tɾu/
  • (South Brazil) IPA(key): /mi.ˈnis.tɾo/
  • (Portugal) IPA(key): /mi.ˈniʃ.tɾu/, /mɨ.ˈniʃ.tɾu/
  • Hyphenation: mi‧nis‧tro
  • (file)

Noun

ministro m (plural ministros, feminine ministra, feminine plural ministras)

  1. (politics) minister (a person who is commissioned by the government for public service)
  2. (Christianity) one who does something on behalf of the church
  3. (diplomacy) minister (rank below ambassador)
    Coordinate terms: adido, embaixador, encarregado de negócios, enviado
  4. agent (one who acts for or in the place of another)
    Synonyms: agente, executor, intermediário, medianeiro

Derived terms

  • ministro de estado
  • ministro de primeira classe
  • ministro de segunda classe
  • ministro plenipotenciário

Verb

ministro

  1. first-person singular (eu) present indicative of ministrar

Spanish

Etymology

From Latin minister, ministrum.

Pronunciation

  • IPA(key): /miˈnistɾo/, [miˈnist̪ɾo]
  • Hyphenation: mi‧nis‧tro

Noun

ministro m (plural ministros, feminine ministra, feminine plural ministras)

  1. minister
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.