mantu

Finnish

Etymology

From manner, from Proto-Finnic *manta, possibly from Proto-Finnic *maa, from Proto-Uralic *mëxe.

Noun

mantu

  1. (rare) ground, soil; especially in connection of ownership.
    Hän viljeli omaa mantuaan.
    He tilled his own soil.

Declension

Inflection of mantu (Kotus type 1/valo, nt-nn gradation)
nominative mantu mannut
genitive mannun mantujen
partitive mantua mantuja
illative mantuun mantuihin
singular plural
nominative mantu mannut
accusative nom. mantu mannut
gen. mannun
genitive mannun mantujen
partitive mantua mantuja
inessive mannussa mannuissa
elative mannusta mannuista
illative mantuun mantuihin
adessive mannulla mannuilla
ablative mannulta mannuilta
allative mannulle mannuille
essive mantuna mantuina
translative mannuksi mannuiksi
instructive mannuin
abessive mannutta mannuitta
comitative mantuineen

Synonyms

References

Itkonen, Erkki; Kulonen, Ulla-Maija (editors). 1992–2000. Suomen sanojen alkuperä ('The Origin of Finnish Words'). Helsinki: Kotimaisten kielten tutkimuskeskus/Suomalaisen Kirjallisuuden Seura. →ISBN.

Anagrams


Latvian

Noun

mantu f

  1. accusative singular form of manta
  2. instrumental singular form of manta
  3. genitive plural form of manta

Pali

Alternative forms

Noun

mantu m

  1. one who imagines

Declension

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.