jeb

From Proto-Indo-European *yo-, *ye- (“relative pronoun”), with a particle ba, attested also at the end of the old conjunction neba. Cognates include Lithuanian jei (“if”), dialectal jeba.[1]

jeb

1. or, also known as, to wit

   telefons jeb tālrunis ― telephone, or far-speaker (two Latvian synonyms)

   glaukoma jeb zaļais ūdens, kā tas tautā iesaukts ― glaucoma, or green water, as it is popularly called

   fonētika jeb valodniecības nozare, kas pētī valodas skaņas ― phonetics, or the branch of linguistics that studies the sounds of language

2. or (uniting two clauses introduced by the conjunction vai, either questions or subordinate clauses)

   vai nu tūlīt nāksi, jeb vai ilgi man būs jāgaida? ― are you coming in now, or will I have to wait longer?

   Andrs pagāja tālāk palūkot, vai Lakstiņš kambara durvis aizslēdz jeb vai tās visu laiku stāv vaļā ― Andrs went to check whether Lakstiņš had locked the chamber door, or whether it had been open the whole time

• IPA^(key): /jɛp/

jeb

1. imperative singular of jebaś

From Proto-Slavic *jebati.

• IPA^(key): /jɛp/

jeb

1. (vulgar) wham!; bang!; onomatopoeia for hitting, punching or explosions
   • 2002, Dorota Masłowska, Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną, Lampa i Iskra Boża

     I, Silny, wtem wszyscy pochylacie się nad grillem patrząc w niego jak w objawienie, jak w zaćmienie słońca. A tu jeb, jeb, jeb, lecą panele wam na te genetycznie posrane łby jak jakieś jebnięte meteoryty, księżyce czy planety z nieba.

   • 2013, Krzysztof Miller, 13 wojen i jedna, Otwarte →ISBN

     Więc leżę wtulony. Jeb! Strasznie blisko! Nic nie słyszę. Dotykam ucha. Nie urwało, ale dłoń czerwona, lepka. Z uszu cieknie mi krew. To dobrze, to znaczy, że żyję. Ale obok ciągle jeb, jeb, jeb. Ile oni tego wystrzelili?

jeb

1. second-person singular imperative of jebać