fylla

Faroese

Etymology

From Old Norse fylla, from Proto-Germanic *fullijaną.

Verb

fylla (third person singular past indicative fylti, third person plural past indicative fylt, supine fylt)

  1. to fill
  2. to have a birthday

Conjugation
   Conjugation of fylla
v-9nn
infinitive fylla
present participle fyllandi
past participle a39 fyltur
supine fylt
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present fylli fyllir fyllir fylla
past fylti fylti fylti fyltu
imperative – tú – tit
present — fyll! — fyllið!

Icelandic

Etymology

From Old Norse fylla, from Proto-Germanic *fullijaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈfɪtla/
    Rhymes: -ɪtla

Verb

fylla (weak verb, third-person singular past indicative fyllti, supine fyllt)

  1. to fill

Conjugation
fylla — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að fylla
supine
(sagnbót)		 fyllt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 fyllandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég fylli við fyllum present
(nútíð)		 ég fylli við fyllum
þú fyllir þið fyllið þú fyllir þið fyllið
hann, hún, það fyllir þeir, þær, þau fylla hann, hún, það fylli þeir, þær, þau fylli
past
(þátíð)		 ég fyllti við fylltum past
(þátíð)		 ég fyllti við fylltum
þú fylltir þið fylltuð þú fylltir þið fylltuð
hann, hún, það fyllti þeir, þær, þau fylltu hann, hún, það fyllti þeir, þær, þau fylltu
imperative
(boðháttur)		 fyll (þú) fyllið (þið)
Forms with appended personal pronoun
fylltu fylliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
fyllast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að fyllast
supine
(sagnbót)		 fyllst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 fyllandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég fyllist við fyllumst present
(nútíð)		 ég fyllist við fyllumst
þú fyllist þið fyllist þú fyllist þið fyllist
hann, hún, það fyllist þeir, þær, þau fyllast hann, hún, það fyllist þeir, þær, þau fyllist
past
(þátíð)		 ég fylltist við fylltumst past
(þátíð)		 ég fylltist við fylltumst
þú fylltist þið fylltust þú fylltist þið fylltust
hann, hún, það fylltist þeir, þær, þau fylltust hann, hún, það fylltist þeir, þær, þau fylltust
imperative
(boðháttur)		 fyllst (þú) fyllist (þið)
Forms with appended personal pronoun
fyllstu fyllisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
fylltur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 fylltur fyllt fyllt fylltir fylltar fyllt
accusative
(þolfall)		 fylltan fyllta fyllt fyllta fylltar fyllt
dative
(þágufall)		 fylltum fylltri fylltu fylltum fylltum fylltum
genitive
(eignarfall)		 fyllts fylltrar fyllts fylltra fylltra fylltra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 fyllti fyllta fyllta fylltu fylltu fylltu
accusative
(þolfall)		 fyllta fylltu fyllta fylltu fylltu fylltu
dative
(þágufall)		 fyllta fylltu fyllta fylltu fylltu fylltu
genitive
(eignarfall)		 fyllta fylltu fyllta fylltu fylltu fylltu

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

fylla m or f or n

  1. definite feminine singular of fyll

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Alternative forms

Noun

fylla f or n

  1. definite feminine singular of fyll

Etymology 2

From Old Norse fylla

Verb

fylla (present tense fyller, past tense fylte, past participle fylt, passive infinitive fyllast, present participle fyllande, imperative fyll)

  1. alternative form of fylle

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *fullijaną, akin to Old English fyllan (English fill), Old Saxon fullian, Dutch vullen, Old High German fullen (German füllen), Gothic 𐍆𐌿𐌻𐌻𐌾𐌰𐌽 (fulljan).

Verb

fylla

  1. (transitive) to fill
    1. (ditransitive, with accusative and genitive) to fill with
  2. to complete, make up
  3. to fulfill
  4. (reflexive, with genitive) to be filled (with)
    fyllask áhyggju ok hræzlu
    to be filled with care and fear

Conjugation
Conjugation of fylla — active (weak class 1)
infinitive fylla
present participle fyllandi
past participle fylldr
indicative present past
1st-person singular fylli fyllda
2nd-person singular fyllir fylldir
3rd-person singular fyllir fylldi
1st-person plural fyllum fylldum
2nd-person plural fyllið fyllduð
3rd-person plural fylla fylldu
subjunctive present past
1st-person singular fylla fyllda
2nd-person singular fyllir fylldir
3rd-person singular fylli fylldi
1st-person plural fyllim fylldim
2nd-person plural fyllið fylldið
3rd-person plural fylli fylldi
imperative present
2nd-person singular fyll
1st-person plural fyllum
2nd-person plural fyllið
Conjugation of fylla — mediopassive (weak class 1)
infinitive fyllask
present participle fyllandisk
past participle fyllzk
indicative present past
1st-person singular fyllumk fylldumk
2nd-person singular fyllisk fylldisk
3rd-person singular fyllisk fylldisk
1st-person plural fyllumsk fylldumsk
2nd-person plural fyllizk fyllduzk
3rd-person plural fyllask fylldusk
subjunctive present past
1st-person singular fyllumk fylldumk
2nd-person singular fyllisk fylldisk
3rd-person singular fyllisk fylldisk
1st-person plural fyllimsk fylldimsk
2nd-person plural fyllizk fylldizk
3rd-person plural fyllisk fylldisk
imperative present
2nd-person singular fyllsk
1st-person plural fyllumsk
2nd-person plural fyllizk

Derived terms

Descendants

References
  • fylla in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Old Swedish

Etymology

From Old Norse fylla, from Proto-Germanic *fullijaną.

Verb

fylla

  1. to fill
  2. to satisfy
  3. to compensate

Conjugation
Conjugation of fylla (weak)
present past
infinitive fylla —
participle fyllandi, fyllande fylter
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk fyllir fylli, fylle —   fylti, fylte fylti, fylte
þū fyllir fylli, fylle fyll fylti, fylte fylti, fylte
han fyllir fylli, fylle —   fylti, fylte fylti, fylte
vīr fyllum, fyllom fyllum, fyllom fyllum, fyllom fyltum, fyltom fyltum, fyltom
īr fyllin fyllin fyllin fyltin fyltin
þēr fylla fyllin —   fyltu, fylto fyltin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk fyllis fyllis, fylles —   fyltis, fyltes fyltis, fyltes
þū fyllis fyllis, fylles —   fyltis, fyltes fyltis, fyltes
han fyllis fyllis, fylles —   fyltis, fyltes fyltis, fyltes
vīr fyllums, fylloms fyllums, fylloms —   fyltums, fyltoms fyltums, fyltoms
īr fyllins fyllins —   fyltins fyltins
þēr fyllas fyllins —   fyltus, fyltos fyltins

Descendants

Swedish

Pronunciation
  • audio(file)

Etymology 1

Noun

fylla c

  1. a state of drunkenness
Declension
Declension of fylla 
Singular Plural
Indefinite Definite Indefinite Definite
Nominative fylla fyllan fyllor fyllorna
Genitive fyllas fyllans fyllors fyllornas

Etymology 2

From Old Swedish fylla, from Old Norse fylla, from Proto-Germanic *fullijaną. Cognate with Danish fylde, Norwegian fylle, English fill, German füllen, Gothic 𐍆𐌿𐌻𐌻𐌾𐌰𐌽 (fulljan).[1]

Verb

fylla (present fyller, preterite fyllde, supine fyllt, imperative fyll)

  1. to fill, to make full
  2. to turn (X years old), to reach (a certain age), to have birthday
    Hon fyller på tisdag.
    Her birthday is on Tuesday.
    Han fyller moppe.
    He turns fifteen. (the legal age to drive a moped)
    Hon fyller jämnt i sommar.
    This summer her birthday anniversary is an even number. (a multiple of ten)
Conjugation
Conjugation of fylla (weak)
Active Passive
Infinitive fylla fyllas
Present tense fyller fylls , fylles
Past tense fyllde fylldes
Supine fyllt fyllts
Imperative fyll —
Present participle fyllande
Past participle fylld

References
  1. fylla in Elof Hellquist, Svensk etymologisk ordbok (1st ed., 1922)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.