factito

Latin

Etymology

From factō (make, do, perform) + -itō (frequentative suffix).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈfak.ti.toː/, [ˈfak.tɪ.toː]

Verb

factitō (present infinitive factitāre, perfect active factitāvī, supine factitātum); first conjugation

  1. I do or make frequently
  2. I practise (a trade)

Conjugation

   Conjugation of factitō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present factitō factitās factitat factitāmus factitātis factitant
imperfect factitābam factitābās factitābat factitābāmus factitābātis factitābant
future factitābō factitābis factitābit factitābimus factitābitis factitābunt
perfect factitāvī factitāvistī, factitāstī1 factitāvit factitāvimus factitāvistis, factitāstis1 factitāvērunt, factitāvēre
pluperfect factitāveram factitāverās factitāverat factitāverāmus factitāverātis factitāverant
future perfect factitāverō factitāveris factitāverit factitāverimus factitāveritis factitāverint
passive present factitor factitāris, factitāre factitātur factitāmur factitāminī factitantur
imperfect factitābar factitābāris, factitābāre factitābātur factitābāmur factitābāminī factitābantur
future factitābor factitāberis, factitābere factitābitur factitābimur factitābiminī factitābuntur
perfect factitātus + present active indicative of sum
pluperfect factitātus + imperfect active indicative of sum
future perfect factitātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present factitem factitēs factitet factitēmus factitētis factitent
imperfect factitārem factitārēs factitāret factitārēmus factitārētis factitārent
perfect factitāverim factitāverīs factitāverit factitāverīmus factitāverītis factitāverint
pluperfect factitāvissem, factitāssem1 factitāvissēs, factitāssēs1 factitāvisset, factitāsset1 factitāvissēmus, factitāssēmus1 factitāvissētis, factitāssētis1 factitāvissent, factitāssent1
passive present factiter factitēris, factitēre factitētur factitēmur factitēminī factitentur
imperfect factitārer factitārēris, factitārēre factitārētur factitārēmur factitārēminī factitārentur
perfect factitātus + present active subjunctive of sum
pluperfect factitātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present factitā factitāte
future factitātō factitātō factitātōte factitantō
passive present factitāre factitāminī
future factitātor factitātor factitantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives factitāre factitāvisse, factitāsse1 factitātūrus esse factitārī factitātus esse factitātum īrī
participles factitāns factitātūrus factitātus factitandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
factitandī factitandō factitandum factitandō factitātum factitātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

References

  • factito in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • factito in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • factito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.