eiga

Faroese

Pronunciation
  • IPA(key): [ˈaiːja]

Etymology 1

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aigǭ, from the verb *aiganą.

Noun

eiga f (genitive singular eigu, plural eigur)

  1. possession, property
Declension
Declension of eiga
f1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative eiga eigan eigur eigurnar
accusative eigu eiguna eigur eigurnar
dative eigu eiguni eigum eigunum
genitive eigu eigunnar eiga eiganna
Synonyms
  • ogn, eigindómur

Etymology 2

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aiganą.

Verb

eiga (third person singular past indicative átti, third person plural past indicative áttu, supine átt)

  1. to have
  2. to own
  3. to beget, give birth to
Conjugation
   Conjugation of eiga
v
infinitive eiga
present participle eigandi
past participle ?
supine átt
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present eigi
(ár, á)		 eigur
(eigir)
(ár, á)		 eigur
(eigir)
(ár, á)		 eiga
past átti
(á)		 átti
(á)		 átti
(á)		 áttu
imperative – tú – tit
present — eig! — eigið!

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈeiːɣa/
    Rhymes: -eiːɣa

Etymology 1

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aiganą.

Verb

eiga (preterite-present verb, third-person singular present indicative á, third-person singular past indicative átti, supine átt)

  1. (transitive, governs the accusative) to have, to be closely related to
    Ég á skemmtilega konu.
    I have a funny wife.
  2. (transitive, governs the accusative) to possess, to own syn.
  3. to have to, should syn.
    Hann á að mæta í skólann, sama hvað foreldrar hans segja.
    He's supposed to show up for school, regardless of what his parents say.
  4. to be said to be by others
    The Matrix á að vera skemmtileg mynd.
    They say The Matrix is a good movie.
Conjugation
eiga — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að eiga
supine
(sagnbót)		 átt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 eigandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég á við eigum present
(nútíð)		 ég eigi við eigum
þú átt þið eigið þú eigir þið eigið
hann, hún, það á þeir, þær, þau eiga hann, hún, það eigi þeir, þær, þau eigi
past
(þátíð)		 ég átti við áttum past
(þátíð)		 ég ætti við ættum
þú áttir þið áttuð þú ættir þið ættuð
hann, hún, það átti þeir, þær, þau áttu hann, hún, það ætti þeir, þær, þau ættu
imperative
(boðháttur)		 eig (þú) eigið (þið)
Forms with appended personal pronoun
eigðu eigiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
eigast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að eigast
supine
(sagnbót)		 ást
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 eigandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég {{{32}}} við eigumst present
(nútíð)		 ég {{{34}}} við eigumst
þú {{{36}}} þið eigist þú {{{38}}} þið eigist
hann, hún, það {{{40}}} þeir, þær, þau eigast hann, hún, það {{{42}}} þeir, þær, þau eigist
past
(þátíð)		 ég {{{44}}} við áttumst past
(þátíð)		 ég {{{46}}} við ættumst
þú {{{48}}} þið áttust þú {{{50}}} þið ættust
hann, hún, það {{{52}}} þeir, þær, þau áttust hann, hún, það {{{54}}} þeir, þær, þau ættust
imperative
(boðháttur)		 {{{56}}} (þú) {{{57}}} (þið)
Forms with appended personal pronoun
{{{56}}}u {{{57}}}i *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
{{{59}}} — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 {{{59}}} {{{60}}} {{{61}}} {{{62}}} {{{63}}} {{{64}}}
accusative
(þolfall)		 {{{65}}} {{{66}}} {{{67}}} {{{68}}} {{{69}}} {{{70}}}
dative
(þágufall)		 {{{71}}} {{{72}}} {{{73}}} {{{74}}} {{{75}}} {{{76}}}
genitive
(eignarfall)		 {{{77}}} {{{78}}} {{{79}}} {{{80}}} {{{81}}} {{{82}}}
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 {{{83}}} {{{84}}} {{{85}}} {{{86}}} {{{87}}} {{{88}}}
accusative
(þolfall)		 {{{89}}} {{{90}}} {{{91}}} {{{92}}} {{{93}}} {{{94}}}
dative
(þágufall)		 {{{95}}} {{{96}}} {{{97}}} {{{98}}} {{{99}}} {{{100}}}
genitive
(eignarfall)		 {{{101}}} {{{102}}} {{{103}}} {{{104}}} {{{105}}} {{{106}}}
Synonyms
Derived terms
Derived terms
  • eiga heima
  • eiga hjá
  • eiga í höggi við
  • eiga inni
  • eiga inni hjá
  • eiga inni peninga
  • eiga kollgátuna
  • eiga kærasta
  • eiga kærustu
  • eiga langt í land
  • eiga margt ógert
  • eiga mikið í
  • eiga sér langan aðdraganda
  • eiga sér stað
  • eiga skammt ólifað
  • eiga skilið
  • eigast
  • eiga til
  • eiga undir (to be dependent) (syn.: vera háður)
  • eiga vel saman
  • eiga við
  • eiga yfir höfði sér
  • ganga að eigast
  • hvað áttu við?

Etymology 2

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aigǭ, from the verb *aiganą.

Noun

eiga f (genitive singular eigu, nominative plural eigur)

  1. a possession
Usage notes
  • Often used in plural; eigur (“possessions”).
Declension
declension of eiga
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative eiga eigan eigur eigurnar
accusative eigu eiguna eigur eigurnar
dative eigu eigunni eigum eigunum
genitive eigu eigunnar eiga/eigna eiganna/eignanna

Japanese

Romanization

eiga

  1. Rōmaji transcription of えいが

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Adjective

eiga

  1. feminine singular of eigen

Etymology 2

From Old Norse eiga.

Alternative forms

Verb

eiga (present tense eig, past tense eigde or åtte, past participle eigd or eigt or ått, present participle eigande, imperative eig)

  1. to own
    Er det du som eig denne klokka?
    Are you the one who owns this watch?

Etymology 3

Alternative forms
  • eiget

Noun

eiga f

  1. definite feminine singular of eige

References

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *aiganą (“to possess, have, own”), from Proto-Indo-European *h₂eh₂óyḱe. Cognate with Old English āgan, Old Saxon ēgan, Old High German eigan, Gothic 𐌰𐌹𐌷𐌰𐌽 (aihan).

Verb

eiga (singular past indicative átti, plural past indicative áttu, past participle áttr)

  1. to have, own
Conjugation
Conjugation of eiga (preterite-present)
infinitive eiga
present participle eigandi
past participle átt
indicative present past
1st-person singular á átta
2nd-person singular átt áttir
3rd-person singular á átti
1st-person plural eigum áttum
2nd-person plural eiguð áttuð
3rd-person plural eigu áttu
subjunctive present past
1st-person singular eiga átta
2nd-person singular eigir áttir
3rd-person singular eigi átti
1st-person plural eigim áttim
2nd-person plural eigið áttið
3rd-person plural eigi átti
imperative present
2nd-person singular eig
1st-person plural eigum
2nd-person plural eiguð
Descendants

References
  • eiga in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Etymology 2

From Proto-Germanic *aigǭ.

Noun

eiga f

  1. possession
  2. property
Declension
  Declension of eiga (weak ōn-stem)
feminine singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative eiga eigan eigur eigurnar
accusative eigu eiguna eigur eigurnar
dative eigu eigunni eigum eigunum
genitive eigu eigunnar eigna eignanna
Descendants
  • Icelandic: eiga
  • Faroese: eiga
  • Norwegian Nynorsk: eige f or n
  • Norwegian Bokmål: eie n
  • Swedish: äga c
  • Danish: eje n

References
  • eiga in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.