circumitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of circumeō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | circumitus | circumita | circumitum | circumitī | circumitae | circumita | |
Genitive | circumitī | circumitae | circumitī | circumitōrum | circumitārum | circumitōrum | |
Dative | circumitō | circumitae | circumitō | circumitīs | circumitīs | circumitīs | |
Accusative | circumitum | circumitam | circumitum | circumitōs | circumitās | circumita | |
Ablative | circumitō | circumitā | circumitō | circumitīs | circumitīs | circumitīs | |
Vocative | circumite | circumita | circumitum | circumitī | circumitae | circumita |
References
- circumitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.