awanturnik

Polish

Etymology

awantura +‎ -nik

Pronunciation
  • IPA(key): /a.vanˈtur.ɲik/
  • Audio(file)

Noun

awanturnik m pers

  1. someone prone to incite conflict; drama queen
    • 1865, Emigracja polska od 1831 do 1863: krótki rys historyczny, page 44
      Zaczęły się więc tajemne werbunki, które dzięki niezręczności agentów, nieraz na jaw wychodziły. Tak między innemi, jakiś awanturnik J. Duszyński, zebrane przez siebie grono stronników dynastji, prezentował Wł. Zamojskiemu (1836 r.).

Declension
declension of awanturnik
singular plural
nominative awanturnik awanturnicy
genitive awanturnika awanturników
dative awanturnikowi awanturnikom
accusative awanturnika awanturników
instrumental awanturnikiem awanturnikami
locative awanturniku awanturnikach
vocative awanturniku awanturnicy

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.