afhangen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afhangen, a calque of Old French dépendre, from Latin dēpendeō. Equivalent to af + hangen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌɦɑŋə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: af‧han‧gen

Verb

afhangen

  1. (intransitive) to depend [+ van (object) = on]
    Het hangt af van het weer.
    It depends on the weather.
    Dat hangt ervan af.
    It depends.

Inflection

Inflection of afhangen (strong class 7, separable)
infinitive afhangen
past singular hing af
past participle afgehangen
infinitive afhangen
gerund afhangen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hang afhing afafhangafhing
2nd person sing. (jij) hangt afhing afafhangtafhing
2nd person sing. (u) hangt afhing afafhangtafhing
2nd person sing. (gij) hangt afhingt afafhangtafhingt
3rd person singular hangt afhing afafhangtafhing
plural hangen afhingen afafhangenafhingen
subjunctive sing.1 hange afhinge afafhangeafhinge
subjunctive plur.1 hangen afhingen afafhangenafhingen
imperative sing. hang af
imperative plur.1 hangt af
participles afhangendafgehangen
1) Archaic.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.