νοητός

From Ancient Greek νοητός (noētós), from Ancient Greek νοέω (noéō, “to perceive, to think out”).

• IPA^(key): /noiˈtos/
• Hyphenation: νο‧η‧τός

νοητός • (noïtós) m (feminine νοητή, neuter νοητό)

1. (formal) conceivable, perceptible, intelligible, comprehensible (able to be imagined in the mind)
   • 1964, Odysseas Elytis (lyrics), Mikis Theodorakis (music), “Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ [Comprehending Sun Of Justice]”, in Το Άξιον Εστί [The Axion Esti], performed by Grigoris Bithikotsis:

     Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ,
     Και μυρσίνη συ δοξαστική.

     Tis dikaiosýnis ílie noïté,
     Kai myrsíni sy doxastikí.

     Comprehending sun of justice,
     And you, glorious myrtle.

   Δεν είναι νοητό να διακινδυνεύσεις τη ζωή σου γι' αυτήν. ― Den eínai noïtó na diakindynéfseis ti zoḯ sou gi' aftín. ― It's inconceivable for you to risk your life for her.

2. (formal, by extension) imaginary, notional (that which exists only in the mind)

   ο νοητός άξονας της Γης ― o noïtós áxonas tis Gis ― the Earth's imaginary axis

• (conceivable, comprehensible): κατανοητός (katanoïtós), καταληπτός (kataliptós), αντιληπτός (antiliptós)
• (imaginary): φανταστικός (fantastikós), ιδεατός (ideatós)

• (conceivable, comprehensible): ακατανόητος (akatanóitos, “incomprehensible”), ακαταλαβίστικος (akatalavístikos, “incomprehensible”)
• (imaginary): πραγματικός (pragmatikós, “real, true”), αισθητός (aisthitós, “tangible”), υπαρκτός (yparktós, “existing”)

• εννοώ (ennoó, “to mean”)
• νόημα n (nóima, “meaning, sense”)
• νοημοσύνη f (noïmosýni, “intelligence”)