tünen

tünen (Niederdeutsch)

Verb

Tempus Person Wortform
Präsens iktüün, tüne
dutüünst
he, se, et (dat)tüünt
wi, ji, setüünt
Imperfekt iktüün, tüünde
dutüünst
he, se, et (dat)tüün
wi, ji, setünen
Partizip I  tünen
Partizip II  tüünt
Konjunktiv II iktüün
Imperativ (du)tüün!
(ji)tüünt!
Hilfsverb  hebben
Alle weiteren Formen: tünen (Konjugation)

Worttrennung:

tü·nen

Aussprache:

Nordniedersächsisch, Mecklenburgisch: IPA: [ˈtyn̩ː]
Ost- und Westfälisch: IPA: [ˈtyːnən]
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] unwahre Dinge erzählen: flunkern, spinnen hart: lügen

Synonyme:

[1] hart: legen, lögen

Gegenwörter:

[1] de Wahrheit seggen

Beispiele:

[1] „Aver Hannes hett seggt …“ „Ach wat, de hett maal wedder tüünt!
„Aber Hannes hat gesagt …“ – „Ach was, der hat mal wieder gesponnen!

Wortbildungen:

Tüünbüdel, Tüünkraam


Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Jacob Grimm, Wilhelm Grimm: Deutsches Wörterbuch. 16 Bände in 32 Teilbänden. Leipzig 1854–1961 „tünen
[1] Johannes Sass: Kleines Plattdeutsches Wörterbuch. 16. Auflage. Wachholtz Verlag, Neumünster 1992, ISBN 3529049522, Seite 87.

Ähnliche Wörter:

Tuun
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.