dumetum

dūmētum (Latein)

Substantiv, n

Kasus Singular Plural
Nominativ dūmētumdūmēta
Genitiv dūmētīdūmētōrum
Dativ dūmētōdūmētīs
Akkusativ dūmētumdūmēta
Vokativ dūmētumdūmēta
Ablativ dūmētōdūmētīs

Worttrennung:

du·me·tum, Plural: du·me·ta

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Ort, an dem Gebüsch wächst: Dickicht, Hecke, Gestrüpp
[2] übertragen: etwas Unverständliches, etwas das gedanklich schwer zu erfassen ist: Dickicht

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv dumus  la „Gestrüpp, Gebüsch“[1][2]

Beispiele:

[1] „cuius ego quaestor ignoratum ab Syracusanis, cum esse omnino negarent, saeptum undique et vestitum vepribus et dumetis indagavi sepulcrum.“[3]
[1] „et cultor nemorum, cui pinguia Ceae
ter centum nivei tondent dumeta iuvenci;“[4]
[2] „cum sit enim campus in quo exultare possit oratio, cur eam tantas in angustias et Stoicorum dumeta compellimus?“[5]
[2] „Quod cum efficere vultis, in dumeta conrepitis.“[6]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „dumetum“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, Seite 170

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „dumetum“ (Zeno.org)
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, Seite 170
  3. Marcus Tullius Cicero, Tusculanae disputationes, 5, 64
  4. Publius Vergilius Maro, Georgica, 1, 14–15
  5. Marcus Tullius Cicero, Academica, 2, 112
  6. Marcus Tullius Cicero, De natura deorum, 1, 68
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.