abaetere
ābaetere (Latein)
Verb
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | ābaetō |
2. Person Singular | ābaetis | |
3. Person Singular | ābaetit | |
1. Person Plural | ābaetimus | |
2. Person Plural | ābaetitis | |
3. Person Plural | ābaetunt | |
Perfekt | 1. Person Singular | — |
Imperfekt | 1. Person Singular | ābaetēbam |
Futur | 1. Person Singular | ābaetam |
PPP | — | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | ābaetam |
Imperativ | Singular | ābaete |
Plural | ābaetite | |
Alle weiteren Formen: Flexion:abaetere |
Nebenformen:
Worttrennung:
- a·bae·te·re
Bedeutungen:
- [1] intransitiv: weggehen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „Ad fores auscultate atque adservate aedis,
nequis adventor gravior abaetat quam adveniat,“ (Plaut. Truc. 95–96)[2]
Alle weiteren Informationen zu diesem Begriff befinden sich im Eintrag „abitere“.
Ergänzungen sollten daher auch nur dort vorgenommen werden.
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „abaeto“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 6.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „ābaeto, ābīto“ Spalte 43.
Quellen:
- Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „abaeto“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 6.
- Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat)
Ähnliche Wörter:
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.