Zwartrugfluitvogel

Het verenkleed van deze vogel is zwart en wit. De snavel is wit en de poten zwart. De lichaamslengte bedraagt 42 cm.

De vogels zoeken in groepen voedsel op de grond, waar ze met hun sterke snavels insectenlarven en andere ongewervelde dieren opgraven. Ook kleine vogels en knaagdieren worden gedood. Hij zoekt zijn voedsel ook wel bij vuilnisbakken.

Elke groep heeft een ingewikkelde sociale structuur, die bepaalt dat alle vrouwtjes paren met een dominant mannetje om daarna alleen te nestelen. Jonge mannetjes paren, als zich de mogelijkheid voordoet, soms met de vrouwtjes, maar nemen niet deel aan de verzorging van de jongen. Deze taak is weggelegd voor de dominante man. Elke groep verdedigt zijn broedgebied tegen indringers. Het nest bestaat uit een ondiepe, van binnen gevoerde kom, dat gebouwd wordt in een boom.

De zwartrugfluitvogel is inheems in Australië, Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea. Hij is door mensen ingevoerd op Fiji en Nieuw-Zeeland.

De soort telt 9 ondersoorten:

• G. t. papuana: het zuidelijke deel van Centraal-Nieuw-Guinea.
• G. t. eylandtensis: inlands noordelijk Australië.
• G. t. terraereginae: het oostelijke deel van Centraal-en noordoostelijk Australië.
• G. t. tibicen: de kust van oostelijk tot zuidoostelijk Australië.
• G. t. tyrannica: de kust van het zuidelijke deel van Centraal-tot zuidoostelijk Australië.
• G. t. hypoleuca: Tasmanië en de eilanden in de Straat Bass.
• G. t. telonocua: het zuidelijke deel van Centraal-Australië.
• G. t. dorsalis: zuidwestelijk Australië.
• G. t. longirostris: westelijk Australië.

• Cracticus tibicen